Νέα σελίδα

Τη γύρισα πρίν 2 περίπου ώρες. Γράφτηκα σε ένα γυμναστήριο που είναι απέναντι. Πήγα σήμερα με τη φόρμα μου και τις ελβιέλλες που αγόρασα το Σαββατο. Πετσετούλα, παγουράκι, καλή διάθεση. Με παρέλαβε ένας όμορφος νεαρός, είδε το χαρτί του γιατρού και μου είπε να αρχίσω να περπατάω. Με έβαλε σε ταινόδρομο, άνοιξε τη τηλεόραση μπροστά του, μου εβαλε-ρύθμισε τ’ ακουστικά στ’ αυτιά και ξεκίνησα.Δρόμο παίρνω, δρόμο αφήνω.  Τα πρωϊνάδικα μπροστά μου λένε, τα πόδια μου περπατάνε αργά και τα χέρια μου με στηρίζουν. Οσο μπορώ και περπατάω θα είμαι καλά. Δίπλα μου άλλες δύο κυρίες, πιο μικρές απο μένα αλλά αντίστοιχα παχουλές. Μου χαμογελούν. Βγάζω τ’ ακουστικά και πιάνουμε κουβέντα. Τόσο απλά. Είκοσι λεπτά αργότερα ο όμορφος μας βάζει να κάνουμε λίγα βαράκια και τις δύο μαζί, τη Γιώτα και τη Κάτια, λίγο ποδήλατο μετά και στα αποδυτήρια. Κουβέντα ενώ αλλάζουμε ρούχα. Μένουν κοντά και είναι χήρες. Παίζουν και μπιρίμπα. Το απόγευμα θα έρθουν σπίτι. Να γνωριστούμε.

Αισθάνομαι άλλος άνθρωπος. Οτι ξεφεύγω απο το κλοιό της πικρίας, ό,τι θέλει ας γίνει με τα παιδιά, τα όνειρα, το αύριο, γιατί το σήμερα είναι πάντα πιο γλυκό. Σαν τα μουστοκούλουρα.

Καφεδάκι κανείς;