Ισα που προλαβαίνω να γράψω δύο λόγια. Αυτές τις μέρες είμαι μέσα στη κουζίνα, φτιάχνω, φτιάχνω, φτιάχνω. Σήμερα το βράδυ θα έρθουν στο σπίτι κατά τις 10 να φάμε fondue με κρέας και λαχανικά, μετά τα μεσάνυχτα θα κόψουμε τη βασιλόπιττα και μετά θα πάμε τα εγγόνια βόλτα στη φωτισμένη Αθήνα της Νέας Χρονιάς!.
Χρόνια Πολλά σε όλους και όλες, είθε το καράβι της ζωής σας να οδηγείται απο ούριο άνεμο και στις φουρτούνες πάντα να προλαβαίνει τα λιμάνια, ανέπαφο!.
Διπλή γιορτή σήμερα 27/12. Εχω τα γενέθλιά μου, γίνομαι αισίως 80 ετών. Μου φαίνεται απίστευτο, μόνο 80 δεν αισθάνομαι, η καρδιά μου φτερουγιζει σε ψηλά βουνά, το σώμα μου όμως με κρατάει πίσω, καλοί είναι και οι πρόποδες. Οι νεώτεροι πιστεύουν στη σοφία των γηρατειών, αντίστοιχα έμπειρους και πολυπράγμωνες πίστευα ότι ήταν οι γονείς μου, η 19χρονη μητέρα μου! Πρέπει να φτάσουμε σε μεγάλες ηλικίες για να καταλάβουμε ότι τα πράγματα δεν είναι καθόλου έτσι, το πώς μας βλέπουν δεν έχει να κάνει με την πραγματικότητα, μέσα μας είμαστε φτερά στον άνεμο!
Με τον Β., γιορτάζουμε 50 χρόνια γάμου, νόμιμου και με στεφάνι. Με τα πάνω μας, τα πάνω-πάνω μας, με τα κάτω μας και τα κάτω-κάτω μας, με τους καυγάδες μας αλλά και με τις ανακωχές. Με τη γέννηση των παιδιών μας, την ανάπτυξή τους πως απο παιδάκια γίνανε έφηβοι, άντρες, ανεξάρτητοι τόσο που τις σκέψεις τους δεν τις φανταζόμαστε, πέταξαν στα σύννεφα, είναι αλλού.
Ηθελε να πάμε στη Βιέννη για την επέτειο αλλά και για το Νέο Ετος, όμως ο γιατρός δεν θέλει να πάω σε χιόνια. Ετσι μου αγόρασε ένα βραχιόλι, μου το έδωσε σήμερα το πρωϊ, το φοράω τώρα και ελπίζω να συνεχίσω να το έχω περασμένο στο χέρι μου όσο ζήσω. Ο κρίκος της κοινής μας ζωής. Μ’ αρέσει!
Πως αντέξαμε τόσα χρόνια μαζι..αλλοι χωρίζουν. Η συμβίωση μας μαθαίνει να αλλάζουμε τη περπατησιά μας και να προσαρμόζουμε τα όνειρά μας. Θέλουμε πράγματα για τη ζωή και ο ένας απο τον άλλον, αρκεί να ξέρουμε που να τα βάλουμε. Το πλεόνασμα δεν μας κάνει ούτε σοφώτερους ούτε ευτυχέστερους. Οι χαρές της ζωής κρύβονται σε μικρά πανεράκια, έρχονται απροειδοποίητες, κάνουν γύρα το χώρο της ζωής μας αθόρυβα, βρίσκουν τη θέση τους και απλά δεν ξαναφεύγουν. Το μόνο που χρειάζεται να κάνουμε είναι να τις δούμε.
Καλά Χριστούγεννα εύχομαι σε όλους σας
Να βιαστείτε με τα ψώνια σας, αφήστε τους κατήγορους του καταναλωτισμού να σας κουνάνε το δάχτυλο, πρώτοι-πρώτοι εκείνοι ψωνίζουν τα περισσότερα. Αγοράστε όσα ονειρεύεστε ή θέλουν τα παιδιά σας, τους το οφείλετε για να συνεχίσουν να πιστεύουν στα θαύματα. Και σε εσάς, βεβαίως. Δεν υπάρχει ωραιότερο θέαμα απο τα χαρούμενα μάτια των μικρών που βλέπουν να ξετυλίγονται τα όνειρά τους μέσα απο τις κορδέλλες!
Ετοιμάστε κάτι ιδιαίτερο για το τραπέζι σας, τις μέρες αυτές όλα επιτρέπονται, τις δίαιτες και τους γιατρούς κλειδώστε τους σε συρτάρια. Ακόμη και έτοιμο να είναι το μενού, πάλι θα δώσει μία χροιά γιορτής στους φίλους σας. Γελάστε, αφεθείτε, χορέψτε, ξεκουμπώστε και τα κουμπιά του παντελονιού σας – κανένας δεν θα προσβληθεί, ίσα-ίσα η οικοδέσποινα θα αισθανθεί ανταμοιβή για τους κόπους της. Πιείτε μετά σνάπς για να χωνέψετε, κάνουν καλό γιατί όπου νάναι θα ξαναφάτε!
Παίξτε! Με τα πιτσιρίκια, με τους μεγάλους, το τραινάκι του παιδιού στο πάτωμα, στο allou η μεγάλη ρόδα συνεπαίρνει, το Χριστουγεννιάτικο χωριό στην Αθήνα ανταμείβει σε υπερθέαμα, κάντε και λίγο πατινάζ, ακόμη κι αν πέσετε, τουλάχιστον δοκιμάσατε!. Οταν φύγει το παιδί απο μέσα μας, είμαστε έτοιμοι για τη κάσα!.
Κάντε μία ευχή στο πεφταστέρι, πείτε την ψιθυριστά και μετά σφραγίστε την. Είναι τα δικά σας όνειρα για τη Νέα χρονιά.
Γεγονός : Πηγαίνουμε στο μαγαζί σχεδόν κάθε μέρα, ο Β συνεχώς εγώ κάθομαι σπίτι άμα βρέχει και κάνω μεταποιήσεις ενδυμάτων, στριφώματα, πιέτες και τέτοια. Τις καλές μέρες πάω όλο το πρωϊνό αλλά τα μεσημέρια γυρίζω να ξεκουραστώ. Η Α είναι εκεί όλο το πρωϊ και αναχωρεί όταν πάει ο Μ, μετά τη δουλειά του.
Σκέψη : Είμαι στο ταμείο και παρακολουθώ την Α να μιλάει στους πελάτες. Ενας άλλος εαυτός, σαν να μη την ήξερα, σαν να τη γνωρίζω μόλις τώρα. Στο σπίτι ουδέποτε ασχολείται με τον εαυτό της, γυρνάει με κάτι τρύπιες κάλτσες, στραβοπατημένα πασούμια και άλουστη, στο μαγαζί όμως έρχεται με τα μαλλιά της ριχτά (άρα λούζεται κάθε μέρα), φοράει μακιγιάζ και (Κύριε των Δυνάμεων) ψηλά τακούνια. Χαμογελάει και εμφανίζει συμπτώματα γλυκιάς και υπέροχης προσωπικότητας. Οι πελάτες δεν χορταίνουν να τη κυττάζουν. Και βέβαια αγοράζουν Ο,ΤΙ τους προτείνει!!.
Παλιά η Μ μου έλεγε ότι όταν τη γνώρισε (πρίν παντρευτεί τον Μ) ήταν μία πολύ σωστή και προσεγμένη ιδιαιτέρα γραμματεύς, αστερι στον τομέα της με άπειρους θαυμαστές και πολύ καλή φίλη. Αρα..η ζωή με το γιό μου την άλλαξε, τώρα που βγαίνει πάλι στο κλαρί του επαγγελματία ξανα-γεννιέται. Σφίγγεται η καρδιά μου γιατί ο γιός μου όχι μόνο δεν εκτιμά αυτό που έχει αλλά το αλλάζει κιόλας με τη συμπεριφορά του..το καταστρέφει. Το μαγαζί έδωσε κέφι σε αυτή την κατ’ άλλα προβληματική κοπέλλα, όπως τουλάχιστον τη θεωρούσα. Η εργασία την άλλαξε όχι ο προκομένος ο γιόκας μου.
Γεγονός-Σκέψη: Δεν ανακατεύομαι καθόλου με την Α και τους πελάτες παρά μόνον αν δώ ότι σκοντάφτει. Τότε εμφανίζομαι και βοηθάω. Ο Β όμως της κάνει κανονικό μάθημα, δεν ξέρω εκεί πώς τα πάνε, αν κρίνω όμως απο την εμφάνιση της Α, μάλλον ΟΚ. Ο Β είναι οπτικός τύπος όπως οι περισσότεροι άντρες. Δεν εμβαθύνει τα προτερήματα /ελαττώματα μιάς γυναίκας, λίγο μπούτι του αρκεί. Και εξυπνάδα που θα πηγαίνει ασορτί με το μπούτι. Αλλά και κουτή να είναι αμα έχει ωραίο κώλο, την αποδέχεται. Αναρωτιέμαι τι θα γίνει όταν η Α μάθει ;ντελώς τη δουλειά. Θα συνεχίσουμε να πηγαίνουμε ή θα βγούμε στο περιθώριο;
Αναρωτιέμαι, είναι και τα δικά σας σαββατοκύριακα δύσκολα όπως τα δικά μου ή ανέμελα; Γίνονται πράγματα που σας συναρπάζουν, σας κατατροπώνουν αν θέλετε ή είναι απλά χαλαρά;
Το Σάββατο είχαμε πάει σε μία Λευτερία που γιόρταζε, παλιά μου φίλη που κάναμε παρέα όταν τα αγοράκια μου ήταν παιδιά του Δημοτικού. Ο Πέτρος έπαιζε με τους συνομήλικους γιούς της, ο Μ ήταν νήπιο τότε. Οι μαμάδες λοιπόν τα λέγανε και εκείνες, μιά χαρά τα πηγαίναμε, δεν είμαι δύσκολος άνθρωπος και εκείνη παρόλλο που δεν δούλευε σαν και εμενα ήταν καταδεκτική. Είχε καλέσει και άλλες 2-3 φίλες απο τα παλιά, χαρήκαμε πολύ που τους ξαναείδαμε, μετά το φαγητό οι άντρες πήγαν με τους άντρες και εμείς οι 4 μαζί. Οπως παλιά που καθόμασταν στο μπαλκόνι και παίζαμε χαρτιά.
Η παλιά φίλη είναι λυπημένη. Αισθάνεται σαν το Κολοσσό της Ρόδου που με ανοιχτά τα πόδια να στηρίζεται σε δύο ηπείρους που απομακρύνεται η μία απο την άλλη. Και το χάσμα απο κάτω άβυσσος. Ο μεγάλος της ο γιός ο Γ, καταξιωμένος επιχειρηματίας κάνει πράγματα που την πονούν σαν τα καρφιά του Ιησού.
Παντρεύτηκε μικρός, μετά το στρατιωτικό του, μία παλιά του συμμαθήτρια (ας την πούμε Δ.) που είχε πτυχίο Πανεπιστημίου. Οι γονείς του δεν τη θέλανε, κλασσικό παράδειγμα πιά, τα παιδιά όμως είχαν άλλη γνώμη. 10 χρόνια μαζί και μετά αρχίσαν οι καυγάδες. Οι λόγοι άγνωστοι, απόρροια όμως αυτών ήταν τα γυροβολήματα του Γ με άλλες γυναίκες, αδιαφορία, γκρίνια. Αντί να χωρίσουν και ο καθένας να ξαναφτιάξει τη ζωή του, κάνανε δύο παιδιά με εξωσωματική τα οποία τώρα είναι 5 και 7 ετών αντίστοιχα. Γελάει πικρά η Ελευθερία όταν σκέφτεται αυτά τα παιδιά, που υποτίθεται έγιναν για να ξανα-ενώσουν το ζευγάρι!! αν είναι δυνατόν!. Μετά τη γέννηση των παιδιών ο Γ γυρίζει περισσότερο γιατί οι απαιτήσεις μεγαλώνουν, «πνίγεται» στο σπίτι δεν μπορεί. Ούτε και σαν ξενοδοχείο δεν τόχει, τρώει κοιμάται αλλού σε διάφορες πόλεις και χώρες. Η Δ., δουλεύει και συνεχώς γκρινιάζει, θέλει κείνο, θέλει τούτο κυρίως όμως δεν θέλει ο σύζυγος να της φέρεται έτσι. Που νάξερε ότι τα χειρότερα έρχονταν. Πήγε ο Γ. ένα ταξείδι στη Καραϊβική στο νησί του Φιντέλ για δουλειές. Ενα πολύ φτωχό μέρος όπου όλοι είναι δημόσιοι υπάλληλοι και που όλοι εκδίδονται. Απ΄ότι έμαθα η πορνεία είναι πολύ συνηθισμένη εκεί και χαίρει εκτίμησης απο το ίδιο το κράτος. Κόβουν και απόδειξη!. (Περιττό να σας πώ οτι έπεσα απο τα σύννεφα, είχαμε πάει πρίν 4 χρόνια ένα ταξείδι με τουριστικό γραφείο εκεί, δεν αντιλήφθηκα τίποτα). Ο Γ ερωτεύτηκε μία εκδιδόμενη γυναίκα. Είναι κατά πολύ μεγαλύτερή του, μας έδειξε φωτογραφίες της, λίγο εως πολύ εύσωμη-τίποτα σπουδαίο, η σύζυγός του είναι πολύ καλύτερη. Ομως ο Γ την αγάπησε, πάει και τη βλέπει κάθε 3 μήνες, δεν ξέρουμε τι βλέπει σε αυτή τη γυναίκα ό,τι όμως κι αν είναι θέλει να τη παντρευτεί και να τη φέρει στην Ελλάδα. Περιττό να πώ ότι όταν ο Γ δεν είναι κοντά της, εκείνη συνεχίζει να εκδίδεται.., αυτό όμως δεν τον ενοχλεί!
Η Δ. δεν του δίνει διαζύγιο. Αδυνάτισε τόσο που εισήχθει στο νοσοκομείο, νευρική ανορεξία και παράνοια είπαν οι γιατροί. Κάθε που ξεφωνίζουν τα παιδιά της τους επιτίθεται και τα χτυπάει μέχρι αίματος, μετά καλεί ασθενοφόρο και ωρύεται ότι κάποιος τους επετέθει, έχουν γίνει τα μικρά σαν τρομαγμένα ποντίκια. Οι γιαγιάδες κάνουν ότι μπορούν, εκ περιτροπής τα αναλαμβάνουν, παρόλλη την απόγνωση που αισθάνονται. Ως πότε όμως; Και αν γίνει δικαστήριο και κριθεί η μητέρα ακατάλληλη, μία πρώην πόρνη θα είναι καλή μητέρα για αυτά τα παιδιά που γίνανε με τόσους κόπους;
Κόλλησε το σάλιο στο στόμα μου. Κάθομαι και αγωνιώ για τα δικά μου παιδιά ενώ υπάρχουν πολύ χειρότερα. Τι να της πώ αυτής της παλιάς φίλης ; Με τέτοια δυστυχία όλα τα λόγια είναι φτώχια. Σάστισα.
4 άνθρωποι,
1 αυτοκίνητο, 1 προορισμός στα Βόρεια Προάστεια, 1 ωραίο περιβάλλον
4 σερβίτσια, 4 μπύρες, 4 πίτσες των 10 τεμαχίων εκάστη
1 θέμα για συζήτηση, 1 κουβέντα χωρίς ουδεμία ένδειξη κριτικής και πικρίας
4 άνθρωποι, 4 απόψεις, 4 αποδοχές
2 συνεργασίες που θα συνεχίσθούν. Η αγάπη μας είναι αμοιβαία, το ίδιο και η συγχώρεση. Οι χαρακτήρες μας διαφορετικοί. Η διαφορά ηλικίας είναι αδιάφορη. Απλά τώρα μαθαίνουμε η μία απο την άλλη.
2 μυστικά που και εκείνα θα συνεχιστούν. Κανείς απο τους δικούς μου δεν ξέρει για το blog αυτό, πέρα απο τη Μ. Και κανείς δεν θα το μάθει. Κανείς απο τους δικούς της δεν ξέρει ότι έχω ενδιαφέρον για το κομπιούτερ. Και κανείς δεν θα το μάθει.
Είμαι θυμωμένη. Τσακώθηκα χθές το βράδυ αλλά και σήμερα το πρωϊ με τη νύφη μου. Γίναμε μαλλιά κουβάρια. Μου έβαλε τις φωνές και απέκρουε όλα μου τα επιχειρήματα ένα-ένα.
Θέλει να προσέχω τι γράφω γιατί την επηρεάζει η γνώμη του κόσμου. Του κόσμου που έχει γνωρίσει-συναντήσει-αγαπήσει μέσα απο τα μπλόγκς. Κατά τη κρίση της αυτά που γράφω ενοχλούν. Εκείνην ενοχλούν. Επειδή μοιραζόμαστε το ίδιο μηχανάκι, απο τη μιά με βοηθάει απο την άλλη μου κάνει κριτική.
Στα κομμάτια!
Ο, τι θέλω γράφω και η ευθύνη δικιά μου!. Ασε με! Είμαστε δύο διαφορετικές οντότητες με το ίδιο κομπιούτερ.
Οχι. Θέλει να σταματήσω. Η μάλλον να κρυφτώ πίσω απο τις κοινοτυπίες. Η κυρία Ελένη, ετών 79, αρτι ξεφύγουσα απο το θάνατο, εγχειρησθείσα για καρδιά, παίζει με τα ιντερνέτια αντί του κομπολογίου, όχι όμως και να μας κάνει βούκινο..μαζέψου μητέρα.
Μου βρόντηξε και τη πόρτα!.
Αναδύθηκα σαν το φοίνικα απο τις στάχτες μου. Δε μετανοιώνω παρόλλο το δικό μου τρόμο και εκείνο που κόστισα στους αγαπημένους μου. Ο γιατρός μου είπε να κόψω το τσιγάρο, να το ξεχάσω. Η υποχρεωτική στέρηση μου κόβει τα πόδια.
Ποτέ μου δεν ήμουνα άνθρωπος των στερήσεων. Ακόμη και λίγα να υπήρχαν στο σπίτι μας, πέρναγα καλά με αυτά ποτέ δεν ζήταγα τον ουρανό με τ’ αστρα, δεν ζήλεψα τα φορέματα άλλων γυναικών, δεν έκλαψα για τα πλούτη που μου στέρησε ίσως η ζωή. Στην ηλικία μου άλλες γυναίκες, μεταπολεμικές γυναίκες , δεν δούλευαν, δούλευαν τότε όσες είχαν ανάγκη. Η δουλειά αυτόματα μας κατηγοριοποιούσε σε χαμηλώτερα κοινωνικά επίπεδα Υπήρχαν οι κυρίες που ράβονταν έξω και οι ράφτρες, υπάλληλοι, πωλήτριες, κομμώτριες.. που τις υπηρετούσαν. Σήμερα βέβαια συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο, όποια δεν δουλεύει δακτυλοδείχνεται. Είναι απίστευτες οι προσβολές και οι συμπεριφορές που είχα βιώσει τότε απο «τις κυρίες» των υψηλών σαλονιών και αντίστοιχα απίστευτη ήταν η ανταμοιβή μου στα τόσα χρόνια που δούλευα και δημιουργούσα. Σαν να πέρναγα το ένα σχολείο μετά το άλλο, έμαθα Γαλλικά, έμαθα Αγγλικά, έμαθα Δημόσιες Σχέσεις (αν και αυτές μου έβγαιναν αυτόματα), χωρίς όμως πτυχία και αποδείξεις. Την ώρα που τα χρειάζεσαι, απλά τα μιλάς. Αυτό. Το μόνο που δεν έμαθα είναι να στερούμαι. Φρόντισα και η οικογένειά μου να μη στερείται. Τα ρούχα μας ήταν απο τα καλύτερα ρετάλια των διαφόρων οίκων, ραμμένα απο εμένα. Τι θα πεί ρετάλι; Ενα ποιοτικό κομμάτι είναι, αν ο ένας δεν το θέλει, το παίρνει ο άλλος. Στο φαγητό τρώγαμε ότι είχαμε και φασόλια και αρακά. Ακούω το Μάρκο να λέει ότι ποτέ δεν δίνει στα παιδιά του όσπρια και σούπες «τα σιχάθηκε όταν έπρεπε να τα τρώει μικρός», με πληγώνει να το ακούω, αλλά δεν μιλώ. Μιλάει ο Β για μένα και τον βρίζει ότι είναι «ένα αγνώμων κωλόπαιδο» και ότι «έχει η ζωή γυρίσματα». Ο καθένας μας βλέπει τον κόσμο διαφορετικά. Αλλο να σου τα βάζουν στο χέρι και άλλο να ψάχνεις να βρείς πράγματα για να γεμίζουν τα χέρια τους.
Χρειάζεται ν’ αλλάξω σελίδα. Να δεχθώ την έλλειψη τσιγάρου όχι σαν στέρηση αλλά σαν επιλογή.
Χθές πήγαμε για ψώνια στην Αθήνα. Πήγαμε για καφέ στο νέο Ciry Link (φωτογραφία 1) και απογοητευτήκαμε τόσο απο την ποιότητα (νερομπούλι) όσο και απο την τιμή. Εντάξει πληρώνουν υψηλό ενοίκιο. Ομως κάπου χρειάζεται να σταματήσει και η αισχροκέρδεια. Ευτυχώς η Βουκουρεστίου (φωτογραφία 2) δεν είχε πλέον τα αιώνια σκουπίδια και μπάζα παντού. Θέλει ακόμη βελτίωση γιατί μπροστά στις προθήκες με τα πανάκριβα, δεν νοείται να παρκάρουν οι λιμουζίνες, ιδιαίτερα τώρα που πεζοδρομήθηκε η οδός. Λίγο μυαλό δεν βλάπτει! Τα άνθη όμορφα στη γωνία Βουκουρεστίου-Πανεπιστημίου, χαμογελαστοί και οι οργανοπαίχτες (φωτογραφία 3). Ο στόχος μας ήταν η κεντρική αγορά. Πηγαίνουμε κάθε χρόνο όχι τόσο για να ψωνίσουμε όσο για να δούμε. Είδαμε διάφορες τιμές, πήραμε και το γουρουνόπουλό μας. Οχι ολόκληρο, ένα μέρος του που θα το κάνουμε κάποια στιγμή φέτος. Δεν μας αρέσει η γαλοπούλα, είναι ένα ξενόφερτο έθιμο που δεν με συγκινεί. Προτιμώ γουρουνάκι, αρνί, μοσχαράκι, χοιρινό. Μετά πήγαμε για φαγητό σε ένα μαγέρικο εκεί δίπλα. Μέσα στην αγορά. Το κρασάκι μας το ήπιαμε.
Και του χρόνου!
Ισα που ανασαίνω. Ηρθε ο γιατρός χθές, έφερε πάλι οξυγόνο και ενέσιμα φάρμακα. Δεν είμαι καλά. Φοβάμαι. Μέσα μου οι σκέψεις σαν πριόνια με ΄κόβουν λίγη-λίγη. Η μία μου νύφη περιχαρής καταστηματάρχης, η άλλη μου νύφη κάτω με κατάθλιψη. Σαν το κολοσσό της Ρόδου νιώθω, το ένα πόδι εδώ το άλλο αλλού και στη μέση τα άγρια κύματα του ωκεανού.
«Λένα, αν θες να ζήσεις, άστους τους» λέει ο γιατρός. Μα πώς ν’αφήσω τη ζωή μου όλη, δεν είμαι νέα πιά, να ακολουθώ τις λόξες των σχεδιαστών σε χώρες μακρινές, δεν έχω αντοχές, μόνο όρεξη για σέξ έχω, απορίας άξιον για τους νεώτερους, θεωρούν ότι άπαξ και μεγαλώσαμε, τα καρφιά, η κάσα και το Αγιος ο Θεός είναι για εμάς. Που είναι ο Ν? Μου λείπει αφάνταστα τέτοιες ώρες. Είχε τον τρόπο του να με κάνει να ξεχνάω, να χαλαρώνω, χωρίς φούντα.
Χωρίς λοιπόν ε? Ορίστε!
Με το που γυρίσαμε τρέξαμε όλοι στο μαγαζί, οι συνέταιροι και εμείς σαν τα λαγωνικά που εντόπισαν θήραμα. Με τη ψυχή στο στόμα, ανήσυχοι » τι να έγινε», «τι θα βρούμε».
H A. μας καλωσώρισε, είχε πάει πρίν απο εμάς, είχε ανοίξει τα ρολλά, είχε ξε-οπλίσει το συναγερμό, είχε κάνει και καφέ, σαν να μας περίμενε.. είδες; είδες; Μας είπε ότι ανέλαβε εκείνη να το κρατάει το πρωϊ, ώσπου να σχολάσει ο Μάρκος (δουλεύει στο Δημόσιο) και να αναλάβει εκείνος που ξέρει καλύτερα. Χαρούμενη ήταν, μας έδειξε τις ταμειακές αποδείξεις της περασμένης εβδομάδας, είχε πουλήσει πράγματα, υπήρχαν κάτι για στριφώματα, κάποιοι είχαν τηλεφωνήσει για παραγγελίες..μιά χαρά όλα, δεν βρήκαμε τίποτα ανησυχητικό, όλα καλά. Κυττάω τη νύφη μου, σα να έχασε λίγο βάρος, σα να ηρέμησε το μάτι της. «Με τα παιδιά τι έκανες, τη ρωτάω, μόνα τους γυρίζουν απο το σχολείο;» «Το λύσαμε και αυτό μητέρα, τώρα που λείπατε εσείς και ο μπαμπάς, τα έπαιρνε απο το σχολείο η Μ, τα βάζει και τρώνε σπίτι της και γενικά μου τα κρατούσε καμμιά ώρα, ώσπου να γυρίσω» .. (Εκανα το σταυρό μου, απο μέσα μου.) Για δές! Δεν θυμάμαι ποιός ή ποιά απο εσάς τους σχολιαστές μου είχε πεί ότι «άπαξ και βρεθούν μόνοι τους, θα λειτουργήσουν μιά χαρα»!!
Η εκδοχή του Β. Μαζί με τον συνέταιρο χώσανε τη μύτη τους παντού, ψάχνανε για ατασθαλίες, παραλείψεις..τίποτα δεν βρήκαν. Αντίθετα βρήκαν την Α, έτοιμη να λάβει μαθήματα, αν φυσικά αποφασίσουμε να μείνει η επιχείρηση στην οικογένεια, πρέπει να το έχει καταλάβει ή να της το είπε η μητέρα της γι’ αυτή μας την απόφαση, μιλήσαμε και με τη συμπεθέρα τη Κυριακή το βράδυ. Αν είχαν δεί ένα πεφταστέρι, δεν θα έμεναν τόσο κατάπληκτοι. Και η κόρη του συνεταίρου δεν έχει εμφανισθεί ακόμα…
Η εκδοχή των παιδιών. Φάγανε σε μένα χθές και θα ξαναφάνε και σήμερα γιατί λόγω καιρού, κάθισα σπίτι. Κανονικά και χθές σπίτι έπρεπε να ήμουνα, αλλά ήταν τέτοια η έγνοια μου για το μαγαζί που πήγα και κάθισα μέχρι το βράδυ. Το ζήτημα φαγητό το έχουμε λύσει, δίπλα έχει ένα μαγέρικο, απο εκείνα τα παλιά, κάνει κάτι φασουλάδες, ρεβυθόσουπες, κουκιά..αυτά δεν τα τρώνε τα παιδιά…εμείς όμως!! Τα εγγόνια ήταν χαρούμενα, γελάγανε μέχρι τ’ αυτιά τους. «Η μαμά λείπει το πρωϊ και μας παίρνει απο το σχολείο η θεία Μ, πάμε σπίτι της όπου μας έχει ετοιμάσει τα φαγητά που μας αρέσουν, μία μέρα είχε πίτσα, μετά κεφτέδες, τυρόπιττα, μας έδωσε κρυφά και λίγο κρασάκι, γιαγιά δοκίμασα και λίγο εσπρέσσο, υπέροχος καφές, μόνο τέτοιο πές στον παπού θα πίνω απο εδώ και πέρα, να τον ξεχάσει τον ελληνικό και τα μπρίκια. ¨Και μετά ξεπετάξαμε στα γρήγορα τα μαθήματά μας, αλλά δεν μας βοήθησε γιατί δεν ξέρει, λέει. Καλύτερα γιαγιά, μόνος μου. Μιά άλλη μέρα ήταν και ο θείος Πέτρος στο σπίτι και μαγειρέψαμε μαζί μακαρονάδα..γιαγιά τσιγάρισα εγώ τα λαχανικά, όχι εγώ τα τσιγάρισα, τι λές μωρέ, εσύ μόνο μίλαγες, ενώ εγώ.. (καυγάς), «ελάτε τώρα και μετά γυρίσατε σπίτι με τη μαμά σας.. και η μαμά ήταν χαρούμενη και ευχαριστημένη. Χαιρότανε που είχαμε κάνει τη μελέτη μας, είδε το τετράδιό μου και μετά μας άφησε να δούμε τηλεόραση όλο το βράδυ. »
Επιτέλους λίγη ομόνοια στο σπίτι μας. Μπορώ να χαίρομαι;
