Αναρωτιέμαι, είναι και τα δικά σας σαββατοκύριακα δύσκολα όπως τα δικά μου ή ανέμελα; Γίνονται πράγματα που σας συναρπάζουν, σας κατατροπώνουν αν θέλετε ή είναι απλά χαλαρά;
Το Σάββατο είχαμε πάει σε μία Λευτερία που γιόρταζε, παλιά μου φίλη που κάναμε παρέα όταν τα αγοράκια μου ήταν παιδιά του Δημοτικού. Ο Πέτρος έπαιζε με τους συνομήλικους γιούς της, ο Μ ήταν νήπιο τότε. Οι μαμάδες λοιπόν τα λέγανε και εκείνες, μιά χαρά τα πηγαίναμε, δεν είμαι δύσκολος άνθρωπος και εκείνη παρόλλο που δεν δούλευε σαν και εμενα ήταν καταδεκτική. Είχε καλέσει και άλλες 2-3 φίλες απο τα παλιά, χαρήκαμε πολύ που τους ξαναείδαμε, μετά το φαγητό οι άντρες πήγαν με τους άντρες και εμείς οι 4 μαζί. Οπως παλιά που καθόμασταν στο μπαλκόνι και παίζαμε χαρτιά.
Η παλιά φίλη είναι λυπημένη. Αισθάνεται σαν το Κολοσσό της Ρόδου που με ανοιχτά τα πόδια να στηρίζεται σε δύο ηπείρους που απομακρύνεται η μία απο την άλλη. Και το χάσμα απο κάτω άβυσσος. Ο μεγάλος της ο γιός ο Γ, καταξιωμένος επιχειρηματίας κάνει πράγματα που την πονούν σαν τα καρφιά του Ιησού.
Παντρεύτηκε μικρός, μετά το στρατιωτικό του, μία παλιά του συμμαθήτρια (ας την πούμε Δ.) που είχε πτυχίο Πανεπιστημίου. Οι γονείς του δεν τη θέλανε, κλασσικό παράδειγμα πιά, τα παιδιά όμως είχαν άλλη γνώμη. 10 χρόνια μαζί και μετά αρχίσαν οι καυγάδες. Οι λόγοι άγνωστοι, απόρροια όμως αυτών ήταν τα γυροβολήματα του Γ με άλλες γυναίκες, αδιαφορία, γκρίνια. Αντί να χωρίσουν και ο καθένας να ξαναφτιάξει τη ζωή του, κάνανε δύο παιδιά με εξωσωματική τα οποία τώρα είναι 5 και 7 ετών αντίστοιχα. Γελάει πικρά η Ελευθερία όταν σκέφτεται αυτά τα παιδιά, που υποτίθεται έγιναν για να ξανα-ενώσουν το ζευγάρι!! αν είναι δυνατόν!. Μετά τη γέννηση των παιδιών ο Γ γυρίζει περισσότερο γιατί οι απαιτήσεις μεγαλώνουν, «πνίγεται» στο σπίτι δεν μπορεί. Ούτε και σαν ξενοδοχείο δεν τόχει, τρώει κοιμάται αλλού σε διάφορες πόλεις και χώρες. Η Δ., δουλεύει και συνεχώς γκρινιάζει, θέλει κείνο, θέλει τούτο κυρίως όμως δεν θέλει ο σύζυγος να της φέρεται έτσι. Που νάξερε ότι τα χειρότερα έρχονταν. Πήγε ο Γ. ένα ταξείδι στη Καραϊβική στο νησί του Φιντέλ για δουλειές. Ενα πολύ φτωχό μέρος όπου όλοι είναι δημόσιοι υπάλληλοι και που όλοι εκδίδονται. Απ΄ότι έμαθα η πορνεία είναι πολύ συνηθισμένη εκεί και χαίρει εκτίμησης απο το ίδιο το κράτος. Κόβουν και απόδειξη!. (Περιττό να σας πώ οτι έπεσα απο τα σύννεφα, είχαμε πάει πρίν 4 χρόνια ένα ταξείδι με τουριστικό γραφείο εκεί, δεν αντιλήφθηκα τίποτα). Ο Γ ερωτεύτηκε μία εκδιδόμενη γυναίκα. Είναι κατά πολύ μεγαλύτερή του, μας έδειξε φωτογραφίες της, λίγο εως πολύ εύσωμη-τίποτα σπουδαίο, η σύζυγός του είναι πολύ καλύτερη. Ομως ο Γ την αγάπησε, πάει και τη βλέπει κάθε 3 μήνες, δεν ξέρουμε τι βλέπει σε αυτή τη γυναίκα ό,τι όμως κι αν είναι θέλει να τη παντρευτεί και να τη φέρει στην Ελλάδα. Περιττό να πώ ότι όταν ο Γ δεν είναι κοντά της, εκείνη συνεχίζει να εκδίδεται.., αυτό όμως δεν τον ενοχλεί!
Η Δ. δεν του δίνει διαζύγιο. Αδυνάτισε τόσο που εισήχθει στο νοσοκομείο, νευρική ανορεξία και παράνοια είπαν οι γιατροί. Κάθε που ξεφωνίζουν τα παιδιά της τους επιτίθεται και τα χτυπάει μέχρι αίματος, μετά καλεί ασθενοφόρο και ωρύεται ότι κάποιος τους επετέθει, έχουν γίνει τα μικρά σαν τρομαγμένα ποντίκια. Οι γιαγιάδες κάνουν ότι μπορούν, εκ περιτροπής τα αναλαμβάνουν, παρόλλη την απόγνωση που αισθάνονται. Ως πότε όμως; Και αν γίνει δικαστήριο και κριθεί η μητέρα ακατάλληλη, μία πρώην πόρνη θα είναι καλή μητέρα για αυτά τα παιδιά που γίνανε με τόσους κόπους;
Κόλλησε το σάλιο στο στόμα μου. Κάθομαι και αγωνιώ για τα δικά μου παιδιά ενώ υπάρχουν πολύ χειρότερα. Τι να της πώ αυτής της παλιάς φίλης ; Με τέτοια δυστυχία όλα τα λόγια είναι φτώχια. Σάστισα.