Ισα που προλαβαίνω να γράψω δύο λόγια. Αυτές τις μέρες είμαι μέσα στη κουζίνα, φτιάχνω, φτιάχνω, φτιάχνω. Σήμερα το βράδυ θα έρθουν στο σπίτι κατά τις 10 να φάμε fondue με κρέας και λαχανικά, μετά τα μεσάνυχτα θα κόψουμε τη βασιλόπιττα και μετά θα πάμε τα εγγόνια βόλτα στη φωτισμένη Αθήνα της Νέας Χρονιάς!.
Χρόνια Πολλά σε όλους και όλες, είθε το καράβι της ζωής σας να οδηγείται απο ούριο άνεμο και στις φουρτούνες πάντα να προλαβαίνει τα λιμάνια, ανέπαφο!.
Διπλή γιορτή σήμερα 27/12. Εχω τα γενέθλιά μου, γίνομαι αισίως 80 ετών. Μου φαίνεται απίστευτο, μόνο 80 δεν αισθάνομαι, η καρδιά μου φτερουγιζει σε ψηλά βουνά, το σώμα μου όμως με κρατάει πίσω, καλοί είναι και οι πρόποδες. Οι νεώτεροι πιστεύουν στη σοφία των γηρατειών, αντίστοιχα έμπειρους και πολυπράγμωνες πίστευα ότι ήταν οι γονείς μου, η 19χρονη μητέρα μου! Πρέπει να φτάσουμε σε μεγάλες ηλικίες για να καταλάβουμε ότι τα πράγματα δεν είναι καθόλου έτσι, το πώς μας βλέπουν δεν έχει να κάνει με την πραγματικότητα, μέσα μας είμαστε φτερά στον άνεμο!
Με τον Β., γιορτάζουμε 50 χρόνια γάμου, νόμιμου και με στεφάνι. Με τα πάνω μας, τα πάνω-πάνω μας, με τα κάτω μας και τα κάτω-κάτω μας, με τους καυγάδες μας αλλά και με τις ανακωχές. Με τη γέννηση των παιδιών μας, την ανάπτυξή τους πως απο παιδάκια γίνανε έφηβοι, άντρες, ανεξάρτητοι τόσο που τις σκέψεις τους δεν τις φανταζόμαστε, πέταξαν στα σύννεφα, είναι αλλού.
Ηθελε να πάμε στη Βιέννη για την επέτειο αλλά και για το Νέο Ετος, όμως ο γιατρός δεν θέλει να πάω σε χιόνια. Ετσι μου αγόρασε ένα βραχιόλι, μου το έδωσε σήμερα το πρωϊ, το φοράω τώρα και ελπίζω να συνεχίσω να το έχω περασμένο στο χέρι μου όσο ζήσω. Ο κρίκος της κοινής μας ζωής. Μ’ αρέσει!
Πως αντέξαμε τόσα χρόνια μαζι..αλλοι χωρίζουν. Η συμβίωση μας μαθαίνει να αλλάζουμε τη περπατησιά μας και να προσαρμόζουμε τα όνειρά μας. Θέλουμε πράγματα για τη ζωή και ο ένας απο τον άλλον, αρκεί να ξέρουμε που να τα βάλουμε. Το πλεόνασμα δεν μας κάνει ούτε σοφώτερους ούτε ευτυχέστερους. Οι χαρές της ζωής κρύβονται σε μικρά πανεράκια, έρχονται απροειδοποίητες, κάνουν γύρα το χώρο της ζωής μας αθόρυβα, βρίσκουν τη θέση τους και απλά δεν ξαναφεύγουν. Το μόνο που χρειάζεται να κάνουμε είναι να τις δούμε.
Καλά Χριστούγεννα εύχομαι σε όλους σας
Να βιαστείτε με τα ψώνια σας, αφήστε τους κατήγορους του καταναλωτισμού να σας κουνάνε το δάχτυλο, πρώτοι-πρώτοι εκείνοι ψωνίζουν τα περισσότερα. Αγοράστε όσα ονειρεύεστε ή θέλουν τα παιδιά σας, τους το οφείλετε για να συνεχίσουν να πιστεύουν στα θαύματα. Και σε εσάς, βεβαίως. Δεν υπάρχει ωραιότερο θέαμα απο τα χαρούμενα μάτια των μικρών που βλέπουν να ξετυλίγονται τα όνειρά τους μέσα απο τις κορδέλλες!
Ετοιμάστε κάτι ιδιαίτερο για το τραπέζι σας, τις μέρες αυτές όλα επιτρέπονται, τις δίαιτες και τους γιατρούς κλειδώστε τους σε συρτάρια. Ακόμη και έτοιμο να είναι το μενού, πάλι θα δώσει μία χροιά γιορτής στους φίλους σας. Γελάστε, αφεθείτε, χορέψτε, ξεκουμπώστε και τα κουμπιά του παντελονιού σας – κανένας δεν θα προσβληθεί, ίσα-ίσα η οικοδέσποινα θα αισθανθεί ανταμοιβή για τους κόπους της. Πιείτε μετά σνάπς για να χωνέψετε, κάνουν καλό γιατί όπου νάναι θα ξαναφάτε!
Παίξτε! Με τα πιτσιρίκια, με τους μεγάλους, το τραινάκι του παιδιού στο πάτωμα, στο allou η μεγάλη ρόδα συνεπαίρνει, το Χριστουγεννιάτικο χωριό στην Αθήνα ανταμείβει σε υπερθέαμα, κάντε και λίγο πατινάζ, ακόμη κι αν πέσετε, τουλάχιστον δοκιμάσατε!. Οταν φύγει το παιδί απο μέσα μας, είμαστε έτοιμοι για τη κάσα!.
Κάντε μία ευχή στο πεφταστέρι, πείτε την ψιθυριστά και μετά σφραγίστε την. Είναι τα δικά σας όνειρα για τη Νέα χρονιά.
Γεγονός : Πηγαίνουμε στο μαγαζί σχεδόν κάθε μέρα, ο Β συνεχώς εγώ κάθομαι σπίτι άμα βρέχει και κάνω μεταποιήσεις ενδυμάτων, στριφώματα, πιέτες και τέτοια. Τις καλές μέρες πάω όλο το πρωϊνό αλλά τα μεσημέρια γυρίζω να ξεκουραστώ. Η Α είναι εκεί όλο το πρωϊ και αναχωρεί όταν πάει ο Μ, μετά τη δουλειά του.
Σκέψη : Είμαι στο ταμείο και παρακολουθώ την Α να μιλάει στους πελάτες. Ενας άλλος εαυτός, σαν να μη την ήξερα, σαν να τη γνωρίζω μόλις τώρα. Στο σπίτι ουδέποτε ασχολείται με τον εαυτό της, γυρνάει με κάτι τρύπιες κάλτσες, στραβοπατημένα πασούμια και άλουστη, στο μαγαζί όμως έρχεται με τα μαλλιά της ριχτά (άρα λούζεται κάθε μέρα), φοράει μακιγιάζ και (Κύριε των Δυνάμεων) ψηλά τακούνια. Χαμογελάει και εμφανίζει συμπτώματα γλυκιάς και υπέροχης προσωπικότητας. Οι πελάτες δεν χορταίνουν να τη κυττάζουν. Και βέβαια αγοράζουν Ο,ΤΙ τους προτείνει!!.
Παλιά η Μ μου έλεγε ότι όταν τη γνώρισε (πρίν παντρευτεί τον Μ) ήταν μία πολύ σωστή και προσεγμένη ιδιαιτέρα γραμματεύς, αστερι στον τομέα της με άπειρους θαυμαστές και πολύ καλή φίλη. Αρα..η ζωή με το γιό μου την άλλαξε, τώρα που βγαίνει πάλι στο κλαρί του επαγγελματία ξανα-γεννιέται. Σφίγγεται η καρδιά μου γιατί ο γιός μου όχι μόνο δεν εκτιμά αυτό που έχει αλλά το αλλάζει κιόλας με τη συμπεριφορά του..το καταστρέφει. Το μαγαζί έδωσε κέφι σε αυτή την κατ’ άλλα προβληματική κοπέλλα, όπως τουλάχιστον τη θεωρούσα. Η εργασία την άλλαξε όχι ο προκομένος ο γιόκας μου.
Γεγονός-Σκέψη: Δεν ανακατεύομαι καθόλου με την Α και τους πελάτες παρά μόνον αν δώ ότι σκοντάφτει. Τότε εμφανίζομαι και βοηθάω. Ο Β όμως της κάνει κανονικό μάθημα, δεν ξέρω εκεί πώς τα πάνε, αν κρίνω όμως απο την εμφάνιση της Α, μάλλον ΟΚ. Ο Β είναι οπτικός τύπος όπως οι περισσότεροι άντρες. Δεν εμβαθύνει τα προτερήματα /ελαττώματα μιάς γυναίκας, λίγο μπούτι του αρκεί. Και εξυπνάδα που θα πηγαίνει ασορτί με το μπούτι. Αλλά και κουτή να είναι αμα έχει ωραίο κώλο, την αποδέχεται. Αναρωτιέμαι τι θα γίνει όταν η Α μάθει ;ντελώς τη δουλειά. Θα συνεχίσουμε να πηγαίνουμε ή θα βγούμε στο περιθώριο;
Αναρωτιέμαι, είναι και τα δικά σας σαββατοκύριακα δύσκολα όπως τα δικά μου ή ανέμελα; Γίνονται πράγματα που σας συναρπάζουν, σας κατατροπώνουν αν θέλετε ή είναι απλά χαλαρά;
Το Σάββατο είχαμε πάει σε μία Λευτερία που γιόρταζε, παλιά μου φίλη που κάναμε παρέα όταν τα αγοράκια μου ήταν παιδιά του Δημοτικού. Ο Πέτρος έπαιζε με τους συνομήλικους γιούς της, ο Μ ήταν νήπιο τότε. Οι μαμάδες λοιπόν τα λέγανε και εκείνες, μιά χαρά τα πηγαίναμε, δεν είμαι δύσκολος άνθρωπος και εκείνη παρόλλο που δεν δούλευε σαν και εμενα ήταν καταδεκτική. Είχε καλέσει και άλλες 2-3 φίλες απο τα παλιά, χαρήκαμε πολύ που τους ξαναείδαμε, μετά το φαγητό οι άντρες πήγαν με τους άντρες και εμείς οι 4 μαζί. Οπως παλιά που καθόμασταν στο μπαλκόνι και παίζαμε χαρτιά.
Η παλιά φίλη είναι λυπημένη. Αισθάνεται σαν το Κολοσσό της Ρόδου που με ανοιχτά τα πόδια να στηρίζεται σε δύο ηπείρους που απομακρύνεται η μία απο την άλλη. Και το χάσμα απο κάτω άβυσσος. Ο μεγάλος της ο γιός ο Γ, καταξιωμένος επιχειρηματίας κάνει πράγματα που την πονούν σαν τα καρφιά του Ιησού.
Παντρεύτηκε μικρός, μετά το στρατιωτικό του, μία παλιά του συμμαθήτρια (ας την πούμε Δ.) που είχε πτυχίο Πανεπιστημίου. Οι γονείς του δεν τη θέλανε, κλασσικό παράδειγμα πιά, τα παιδιά όμως είχαν άλλη γνώμη. 10 χρόνια μαζί και μετά αρχίσαν οι καυγάδες. Οι λόγοι άγνωστοι, απόρροια όμως αυτών ήταν τα γυροβολήματα του Γ με άλλες γυναίκες, αδιαφορία, γκρίνια. Αντί να χωρίσουν και ο καθένας να ξαναφτιάξει τη ζωή του, κάνανε δύο παιδιά με εξωσωματική τα οποία τώρα είναι 5 και 7 ετών αντίστοιχα. Γελάει πικρά η Ελευθερία όταν σκέφτεται αυτά τα παιδιά, που υποτίθεται έγιναν για να ξανα-ενώσουν το ζευγάρι!! αν είναι δυνατόν!. Μετά τη γέννηση των παιδιών ο Γ γυρίζει περισσότερο γιατί οι απαιτήσεις μεγαλώνουν, «πνίγεται» στο σπίτι δεν μπορεί. Ούτε και σαν ξενοδοχείο δεν τόχει, τρώει κοιμάται αλλού σε διάφορες πόλεις και χώρες. Η Δ., δουλεύει και συνεχώς γκρινιάζει, θέλει κείνο, θέλει τούτο κυρίως όμως δεν θέλει ο σύζυγος να της φέρεται έτσι. Που νάξερε ότι τα χειρότερα έρχονταν. Πήγε ο Γ. ένα ταξείδι στη Καραϊβική στο νησί του Φιντέλ για δουλειές. Ενα πολύ φτωχό μέρος όπου όλοι είναι δημόσιοι υπάλληλοι και που όλοι εκδίδονται. Απ΄ότι έμαθα η πορνεία είναι πολύ συνηθισμένη εκεί και χαίρει εκτίμησης απο το ίδιο το κράτος. Κόβουν και απόδειξη!. (Περιττό να σας πώ οτι έπεσα απο τα σύννεφα, είχαμε πάει πρίν 4 χρόνια ένα ταξείδι με τουριστικό γραφείο εκεί, δεν αντιλήφθηκα τίποτα). Ο Γ ερωτεύτηκε μία εκδιδόμενη γυναίκα. Είναι κατά πολύ μεγαλύτερή του, μας έδειξε φωτογραφίες της, λίγο εως πολύ εύσωμη-τίποτα σπουδαίο, η σύζυγός του είναι πολύ καλύτερη. Ομως ο Γ την αγάπησε, πάει και τη βλέπει κάθε 3 μήνες, δεν ξέρουμε τι βλέπει σε αυτή τη γυναίκα ό,τι όμως κι αν είναι θέλει να τη παντρευτεί και να τη φέρει στην Ελλάδα. Περιττό να πώ ότι όταν ο Γ δεν είναι κοντά της, εκείνη συνεχίζει να εκδίδεται.., αυτό όμως δεν τον ενοχλεί!
Η Δ. δεν του δίνει διαζύγιο. Αδυνάτισε τόσο που εισήχθει στο νοσοκομείο, νευρική ανορεξία και παράνοια είπαν οι γιατροί. Κάθε που ξεφωνίζουν τα παιδιά της τους επιτίθεται και τα χτυπάει μέχρι αίματος, μετά καλεί ασθενοφόρο και ωρύεται ότι κάποιος τους επετέθει, έχουν γίνει τα μικρά σαν τρομαγμένα ποντίκια. Οι γιαγιάδες κάνουν ότι μπορούν, εκ περιτροπής τα αναλαμβάνουν, παρόλλη την απόγνωση που αισθάνονται. Ως πότε όμως; Και αν γίνει δικαστήριο και κριθεί η μητέρα ακατάλληλη, μία πρώην πόρνη θα είναι καλή μητέρα για αυτά τα παιδιά που γίνανε με τόσους κόπους;
Κόλλησε το σάλιο στο στόμα μου. Κάθομαι και αγωνιώ για τα δικά μου παιδιά ενώ υπάρχουν πολύ χειρότερα. Τι να της πώ αυτής της παλιάς φίλης ; Με τέτοια δυστυχία όλα τα λόγια είναι φτώχια. Σάστισα.
4 άνθρωποι,
1 αυτοκίνητο, 1 προορισμός στα Βόρεια Προάστεια, 1 ωραίο περιβάλλον
4 σερβίτσια, 4 μπύρες, 4 πίτσες των 10 τεμαχίων εκάστη
1 θέμα για συζήτηση, 1 κουβέντα χωρίς ουδεμία ένδειξη κριτικής και πικρίας
4 άνθρωποι, 4 απόψεις, 4 αποδοχές
2 συνεργασίες που θα συνεχίσθούν. Η αγάπη μας είναι αμοιβαία, το ίδιο και η συγχώρεση. Οι χαρακτήρες μας διαφορετικοί. Η διαφορά ηλικίας είναι αδιάφορη. Απλά τώρα μαθαίνουμε η μία απο την άλλη.
2 μυστικά που και εκείνα θα συνεχιστούν. Κανείς απο τους δικούς μου δεν ξέρει για το blog αυτό, πέρα απο τη Μ. Και κανείς δεν θα το μάθει. Κανείς απο τους δικούς της δεν ξέρει ότι έχω ενδιαφέρον για το κομπιούτερ. Και κανείς δεν θα το μάθει.
Είμαι θυμωμένη. Τσακώθηκα χθές το βράδυ αλλά και σήμερα το πρωϊ με τη νύφη μου. Γίναμε μαλλιά κουβάρια. Μου έβαλε τις φωνές και απέκρουε όλα μου τα επιχειρήματα ένα-ένα.
Θέλει να προσέχω τι γράφω γιατί την επηρεάζει η γνώμη του κόσμου. Του κόσμου που έχει γνωρίσει-συναντήσει-αγαπήσει μέσα απο τα μπλόγκς. Κατά τη κρίση της αυτά που γράφω ενοχλούν. Εκείνην ενοχλούν. Επειδή μοιραζόμαστε το ίδιο μηχανάκι, απο τη μιά με βοηθάει απο την άλλη μου κάνει κριτική.
Στα κομμάτια!
Ο, τι θέλω γράφω και η ευθύνη δικιά μου!. Ασε με! Είμαστε δύο διαφορετικές οντότητες με το ίδιο κομπιούτερ.
Οχι. Θέλει να σταματήσω. Η μάλλον να κρυφτώ πίσω απο τις κοινοτυπίες. Η κυρία Ελένη, ετών 79, αρτι ξεφύγουσα απο το θάνατο, εγχειρησθείσα για καρδιά, παίζει με τα ιντερνέτια αντί του κομπολογίου, όχι όμως και να μας κάνει βούκινο..μαζέψου μητέρα.
Μου βρόντηξε και τη πόρτα!.
