Τα δύο τελευταία πρωνά πήγα μόνη μου στο μαγαζί. Ακάλεστη. Τη πρώτη πήγα μεσημεράκι, τη δεύτερη το πρωϊ. Κανείς δεν με περίμενε. Και έκανα καλά γιατί όταν σε περιμένουν κάπως καλλωπίζουν τα κακώς κείμενα, κάπως χώνουν τις βρωμιές κάτω απο τα χαλιά ενω αν πάς «φάντης μπαστούνι » που έλεγε και η μάνα μου, πιάνονται και στα πράσσα, όχι πως έχουν καμμία υποχρέωση να προσποιούνται..έτσι δεν είναι; Εκ των υστέρων λέω ότι δεν έκαμα καλά που πήγα. Οι δύο ιδιοκτήτριες εξυπηρετούσαν τους πελάτες μεταξύ τσιγάρου και καφέ, η πόρτα ανοιχτή για εξαερισμό και η σόμπα αναμμένη γιατί τα πόδια παγώνουν. Ευτυχώς ο κόσμος δεν γόγγυζε πάλι καλά, σε άλλα κράτη θα τους είχαν κάνει παρατήρηση. Χάρηκαν που με είδαν, μου έδωσαν καρέκλα κάτσω και περιοδικό να διαβάσω!!! και αυτό έκανα. Μόνο που σε μιά στιγμή άρχισα να βήχω κι βγηκα έξω, ξαναμπήκα, το ντουμάνι εκεί ακλόνητο..κάθισα λίγο ακόμη και μετά σηκώθηκα και έφυγα. Αισθάνθηκα περιττή. Πήρα τον ηλεκτρικό και κατέβηκα στα Πετράλωνα, πήγα να δώ μία παλιά φίλη. Ευτυχώς δεν είχε καπνό-ντουμάνι εκεί, είχε γλάστρες και ωραίες τριανταφυλιές. Κάπως ησύχασα.
Το Σάββατο το πρωϊ πήρα και τον Β μαζί στο μαγαζί, πάλι ντουμάνι ήταν, ο Β τους τα είπε ένα χεράκι, ότι αν είναι να καπνίζουν ας βγαίνουν και στο δρόμο, δεν υποχρεώνεται ο κόσμος που μπαίνει να παίρνει και τη τσιγαρίλα..πώς μου δώσανε την εντύπωση πως τον γράφανε στα παλιά τους παπούτσια δεν ξέρω. «Πάμε να φύγουμε» του λέω , τον άρπαξα απο το μανίκι και πήραμε δρόμο. Τι μας νοιάζει τι κάνουν, ε; Το μαγαζί δεν είναι δικό μας πιά, τα λεφτά τα πήραμε, δε πάνε να βάλουν και αργιλέ να καπνίζουν, να μη μας νοιάζει. Νευριάσαμε όμως.
Πήραμε βόλτα το κέντρο να θαυμάσουμε τη νέα υπαίθρια έκθεση με τις καρδούλες με τους «χρωματιστούς κώ***ους» που λέει και ο Β, γιατί κατά την άποψή του η ζωγραφιστή καρδιά μοιάζει με γυναικεία οπίσθια όταν λιάζονται στις παραλίες και επιχειρηματολογεί την άποψή του ότι η αληθινή καρδιά καθόλου τέτοιο σχήμα δεν έχει!. Σαχλαμαροειδής η έκθεση με τις καρδιές, για τα κοριτσάκια. Αντίστοιχη ήταν και εκείνη με τα γελάδια. Τη μοντέρνα τέχνη δεν την πολυκαταλαβαίνω.Οταν είχε πρωτοχτιστεί το Μέγαρο Μουσικής είπαμε με τον Β να πάμε. Επειδή είχε δουλειά στο κέντρο, είπαμε να συναντηθούμε εκεί και δώσαμε ραντεβού στο άγαλμα της Κλυταιμνήστρας που είναι μπροστά επί της Βασ. Σοφίας. Και βεβαίως χαθήκαμε γιατί ο Β δεν βρήκε το άγαλμα. Γιατί έψαχνε για ένα άγαλμα με φιγούρα γυναίκας ενώ η Κλυταιμνήστρα ήταν μία μοντέρνα ιδέα του γλύπτη που ουδόλως για γυναίκα έμοιαζε. Και χάσαμε τη πρώτη παράσταση!.
Τα καλά νέα τώρα!. Αύριο το πρωϊ έρχονται οι συμπέθεροι απο το νησί για λίγες εβδομάδες, για γιατρούς μάλλον. Τι χαρά! Πάλι θα βρεθούμε, θα τα πούμε, θα περάσουμε όμορφα. Δεν βλέπω την ώρα να τους σφίξω στην αγκαλιά μου.
Θεία Λένα 
Είμαι παθούσα, ο άνδρας μου καπνίζει σαν φουγάρο ,εγώ γίνομαι παθητική καπνίστρια και όσοι έρχονται στο εργαστήριο μου να μου κάνουν παρέα με κάνουν να μη μπορώ να ανασάνω όμως από τακτ δεν τους λέω τίποτα .
Kαλώς την. Κακώς δεν λέτε τίποτα για το τσιγάρο τους. Οταν είστε σε κλειστό χώρο, σε χώρο έμπνευσης, όπως ο δικός σας, δεν κάνετε καλά να ανέχεσθε τον οποιονδήποτε αδιάφορο πρός τους άλλους καπνίζοντα, μικρή παράκληση, σας παρακαλώ σβήστε το.
Στην αρχή νόμιζα, όπως και εσείς, ότι ίσως το καταλάβουν απο μόνοι τους, ευαισθητοποιηθούν (έχω καρδιά) και τα σβήσουν..Μπαααα! Σιγά! Ετσι άλλαξα τακτική, τους το λέω. Δεν μπορώ να ανασάνω, βγές έξω αν δεν μπορείς να σταθείς 10 λεπτά χωρίς φούμο.
Θεία Λένα μου φαίνεται πως ξέχασε ότι είσαι κι εσύ μια πρώην φανατική καπνίστρια.Πότε κιολας έγινες τόσο αυστηρή?Λίγη κατανόηση.
Νομίζω ότι την απάντηση τη δώσατε η ίδια με τη περιγραφή στο κείμενό σας του αγάλματος.
Άλλοι καιροί, άλλα ήθη, όχι ότι αυτό είναι πάντα εξ’ ορισμού κακό.
Το μαγαζί είναι ο χώρος τους πια. Όσο για την αντιμετώπιση τους απέναντί σας δεν είναι παρά το αποτέλεσμα της σχέσης σας. Καιρός του θερισμού που λένε και αυτό δυστυχώς δε σημαίνει πάντα ότι τα γεννήματα θα είναι αυτά που εμείς είχαμε ελπίσει.
Στη θέση σας θα κρατούσα δύο πράγματα σα θετικά:
1/ Η κατάσταση μονταρίστηκε ΄με τον καλύτερο δυνατό τρόπο για όλους σας
και
2/ Το γνωστό για τα στραβά: «πίσω έχει η αχλάδα την ουρά».:))))
Καλή σας μέρα
Καλημέρα σας
Χελώνα, δεν ξέχασα ότι ήμουνα καπνίστρια και πότε-πότε κάνω κανένα τσιγαράκι στα κρυφά (απο τον εαυτό μου), είναι ότι οταν έχεις ένα χώρο που μπαίνουν και άλλοι μέσα, όταν έχεις κατάστημα, δεν μπορείς να τον γεμίζεις με καπνό γιατί έτσι ίσως να περιορίζεις το αγοραστικό σου κοινό: Συχνά δεν θέλουν διάφοροι άνθρωποι να μπαίνουν σε χώρους που μυρίζουν τσιγαρίλα, μητέρες με μωρά, έγκυες ή άκαπνοι. Γι’ αυτό νευρίασα για το ντουμάνι, να καπνίσουν και αργιλέ αν θέλουν αλλά έξω, να μη μυρίζει το μαγαζί, μειώνοντας τον αριθμό εισερχομένων πελατών, μειώνουν και τα κέρδη τους, αντίθετα να βάλουν μυρωδικά, να έχει ένα απαλό άρωμα ο χώρος, κάτι πρόσχαρο έω και ουδέτερο να κρατάει τον πελάτη. Γι’ αυτό θύμωσα και αντίστοιχα νευρίασε ο Β. Εσένα θα σου άρεσε να πάτε με τα παιδιά σου να τους πάρεις παπούτσια και να μυρίζετε ξυνή τσιγαρίλα όταν θα βγαίνετε; Απλά δεν θα ξαναπατήσεις, δεν χάθηκαν τα μαγαζιά!
Νερίνα, συμφωνώ μαζί σου, τι το ήθελα να ανακατεύομαι, ας κάνουν ότι θέλουν, δικό τους το τσαρδάκι πιά!. Η σχέση μας δεν είναι κακή, είναι σχέση αγάπης-μίσους, πότε πάνω το ένα, πότε πάνω το άλλο. Οταν το μαγαζί ήταν δικό μας η Α ποτέ δεν πάτησε, δεν ανακατεύτηκε, δεν ήρθε, τι θέλω εγώ τώρα μέσα στα πόδια της;