Κάθομαι απέναντι

Κάθομαι απέναντί σου….. και σε κρυφοκυττάω που γράφεις με ακουστικά στ’ αυτιά. Δεν μιλάς, μόνο γράφεις..πού και που όμως ένα απαλό χαμόγελο πλανιέται στο πρόσωπό σου. Ξέρω ότι ασχολείσαι με τα μπλόγκς, είτε γράφεις κάτι για σένα είτε σχολιάζεις άλλους.

Κάθομαι απέναντί σου…. και θυμάμαι τις πρώτες μας συναντήσεις, πρόπερσι, που έξαλλη ερχόμουνα με το τράμ στο σπίτι σου για να αδειασω την καρδιά μου, για να ακουμπήσω τον πόνο μου. Με άκουγες, με αγκάλιαζες όμως δεν ήσουνα αυθόρμητη απέναντί μου, υπήρχε αυτό το κάτι που σε κράταγε μακριά. Δεν μου ανοιγόσουνα, ενώ τα ακουμπούσα όλα στην ποδιά σου. Και όλο στο κομπιούτερ γύρναγες, σαν να ήταν η καλύτερή σου φίλη. Και γέλαγες μαζί της με τις ώρες.  Και μετά ρώτησα. Τι έχει εκεί που σου κρατάει το ενδιαφέρον τόσο πιά; Και έμαθα για αυτή την φυγή. Και μετά ζήτησα και εγώ μία.

Πήρε καιρό να μάθω να ασχολούμαι με ένα μπλόγκ. Παλιά όταν δούλευα είχαμε κομπιούτερς, μερικά τα δούλευα και εγώ, απο τη γενιά μου ήμουνα ίσως η μόνη εκει μέσα που καταλάβαινε τα μηχανήματα. Μετά τη σύνταξη, έπεσα στο κομπιουτερ του Μάρκου, ένα παλιό ασπρόμαυρο, μάλλον πράσινο θα έπρεπε να πώ, τέτοιο χρώμα είχε η οθόνη. Εγραφα τοτε τις σκέψεις μου, κατεβατά ολόκληρα, έπαιζα και πασιέντζα και διάφορα παιχνίδια, κυρίως pacman, lemmings και Mario. Ο Β κατέβαζε ταινίες τις οποίες βλέπαμε μαζί. Υπήρχε μία εξοικείωση με τις οθόνες και τα πληκτρολόγια.

Ο κόσμος της εικονικής συζήτησης ξεδιπλώθηκε μπροστά μου και με συνεπήρε. Για εβδομάδες μόνο για αυτό ζούσα. Είχα το τετράδιο σημειώσεων δίπλα μου, άκουγα-δοκίμαζα-κατέγραφα και επανάληψη την επομένη. Δεν ήταν ο μονόδρομος του κατεβατού πλέον, εδώ υπήρχαν άνθρωποι που ήταν διατεθειμένοι να μου μιλάνε σαν ίσοι πρός ίσον, χωρίς το σεβασμό λόγω ηλικίας. Και να με μαλώνουν αντίστοιχα. Και εγώ άρχισα να ανοίγομαι, ίσως περισσότερο απο όσο πρέπει, αλλά στα κομμάτια, αυτή είμαι, ποτέ δεν υπήρξα υποκρίτρια.

Κάθομαι απέναντί σου και κρυφοκυττάω. Δεν το αντιλαμβάνεσαι γιατί εσύ ποτέ δεν κάνεις κάτι κρυφά. Ολα τα χαρτιά σου είναι πάνω στο τραπέζι, ακόμη και ο μπαλαντέρ. Γι’ αυτό ποτέ δεν θα γίνεις καλή παίχτρια, δεν έχεις μυστικά. Αναρωτιέμαι γιατί δεν σου έχει δημιουργηθεί η περιέργεια να διαβάζεις αυτά που γράφω, ποτέ δεν σε είδα να περνάς για να διαβάσεις. Απο την άλλη ίσως και να περνάς, στο κάτω-κάτω το ίδιο μηχάνημα μοιραζόμαστε. Ποτέ όμως δεν μου είπες τίποτα. Ούτε αφήνεις σχόλια. Η ζωή μου σε απασχολεί, το ξέρω, δεν θέλεις όμως να παίρνεις θέση. Ούτε και ν’ ακούς. Ετσι με έβαλες στον κόσμο τον εικονικό για να βρώ συγχωριανούς (πράγμα καθόλου δύσκολο για μένα) ώστε εσύ να μην ανακατεύεσαι. Επειδή δεν μπορούσες να γίνεις εσύ η εξομολογήτρα μου, με ξαπέστειλες σε άλλους που μπορούν. Δεν είμαι τόσο χαζή και ας μην έχω σπουδάσει. Εχω ζήσει πιο πολλά απο σένα.

Κάθομαι απέναντί σου….. και γράφω τις σκέψεις μου όπως εσύ. Ακόμη και αν σε βρίσω ποτέ δεν θα δώσεις ένδειξη ότι το κατάλβες. Η προσωπικότητα της μεγάλης μου νύφης terra incognita.  Που με πονάει, χωρίς να με κρίνει. Που στέκεται δίπλα μου και απαλά με στηρίζει χωρίς να επεμβαίνει. Που άμα πέσω κάτω απο τη λύπη, αντί για μαντήλι παρηγοριάς μου ανοίγει έναν άλλο κόσμο για να ασχοληθώ και να ξεχάσω τις μύξες μου.  

Εντούτοις.. δεν ξέρω αν μ’ αρέσει αυτή η γλυκιά απομάκρυνση, αυτό το κοντινό, προσιτό και συνάμα απλησίαστο. Ενώ ξέρω τη ζωή της, οι σκέψεις της είναι σαν τα χελιδόνια που έρχονται την άνοιξη, τα θαυμάζουμε, τα θέλουμε στα μπαλκόνια μας, τα θεωρούμε «δικά μας» είναι όμως άγρια πλάσματα. Που δεν σου κάνει όρεξη να τα πιάσεις γιατί άμα το κάνεις, πεθαίνουν σχεδόν αμέσως.

Κάθομαι απέναντί σου.. μπροστά στην οθόνη του κομπιούτερ του Πέτρου και αναλογίζομαι