Σωφερίνα

Εμαθα να οδηγώ αυτοκίνητο πάρα πολύ νέα, αμέσως μετά το Πόλεμο, όταν πηρε ένα ο μπαμπάς μου ως Ανάπηρος Πολέμου. Οπως έμαθε εκείνος μάθαμε όλοι εμείς, μαζί με τη μαμά μας. Δεν ήταν και τίποτα το δύσκολο, εκ περιτροπής οδηγούσαμε όταν πηγαίναμε εδώ και εκεί. Ηταν ένα Ρόβερ δεν θυμάμαι το μοντέλο, ήταν όμως γερό, σκυλί για τα σημερινά δεδομένα. Καθόταν ο μπαμπάς στη θέση του συνοδηγού και συνήθως εγώ γινόμουνα οδηγός όντας εκείνη που «είχε μπεί στο νόημα της οδήγησης» με τη πρώτη. Ημουνα μία σωφερίνα και το λάτρευα.
Μετά το γάμο μας με το Β, δεν είχαμε αυτοκίνητο, που να τα βρούμε τα λεφτά τότε για τέτοια. Μας έδινε όμως ο μπαμπάς μου το ρόβεράκι τα Σάββατα και πηγαίναμε. Το πρόβλημα ήταν ο Β που θεωρούσε υποτιμητικό να κάθεται στο πλάι και «να τον πηγαίνει» μιά γυναίκα. Χάλαγε το τουπέ του, ντρεπόταν, ιδίως όταν περνάγαμε απο γειτονιές και ολη η μαρίδα που μας κυνηγούσε απο πίσω τον γιουχάριζε.. Πάτησε πόδι και ήθελε να οδηγεί εκείνος. Ομως δεν ήξερε. Και ο μπαμπάς μου δεν του το έδινε ..για να μάθει επειδή φοβόταν μη το κάνει σμπαράλια. Επρεπε να πάρει μαθήματα.
Ποιός να του τα δώσει όμως; Που να βρεί δάσκαλο και με τι λεφτά να τον πληρώνει; Ευτυχώς το θέμα λύθηκε απο τον Στρατό. Εχοντας αποφοιτήσει απο τη σχολή Ευελπίδων και μπεί στο ένδοξο στράτευμα (μετά το Πόλεμο εννοείτε) βρήκε κάποιους φαντάρους φίλους του και του μάθανε να οδηγεί ΡΕΟ..του δώσανε μάλιστα και δίπλωμα οδήγησης.
Το έφερε λοιπόν ένα απόγευμα στο σπίτι του πεθερού του, ότι ορίστε τώρα που έχω δίπλωμα, ενώ η κόρη σου δεν έχει, μπορώ να οδηγώ με ασφάλεια, φέρ το Ρόβερ λοιπόν. Ο μπαμπάς όμως ανένδοτος, δεν το έδινε με τίποτα. Γιατί το ρόβερ ήταν για να εξυπηρετεί το μπαμπά μου όχι για να κάνει το κομμάτι του ο νεαρός, ασε που κατα βάθος δεν του είχε εμπιστοσύνη μη του το ξύσει. Αναψε ο Β και κόρωσε, αλλά το αμάξι δεν το πήρε. ΚΑτάπιε το σάλιο του.. και έκοψε τα πολλά-πολλά με τα πεθερικά. Για πολλά χρόνια δεν είχαμε αυτοκίνητο, κάτι με τις μεταθέσεις του Β, κάτι με τα δικά μου ταξείδια στο εξωτερικό, μπήκε η δεκαετία του ’70 και είπαμε να πάρουμε ένα.. Και τι αυτοκίνητο, ένα Autobianchi A112 που ήταν της μόδας τότε, το πήραμε θυμάμαι σχεδόν καινούργιο απο κάποιον που έπρεπε να φύγει επειγόντως για το εξωτερικό, ζήτημα να είχε κάνει 1000 χιλιόμετρα. Το ονομάσαμε Μπιάνκα γιατί ήταν άσπρο και πολύ γλυκό.
Στην αρχή το οδηγούσα εγώ σχεδόν αποκλειστικά, γιατί ο Β έλειπε στις μεταθέσεις του και σε εμένα έπεφτε το βάρος των μετακινήσεων κυρίως για τα μαθήματα των παιδιών και να τα περιμένω τα βράδυα απο τα πάρτυ που πήγαιναν. Ηταν ο Πέτρος μου κλεισμένα 13 χρόνια, τον περίμενα όμως τις νύχτες απ’ έξω δεν τον άφηνα να γυρνάει μόνος..μήπως του τύχει κανένα κακό, ποτέ δε ξέρεις. Οσο μπορούσα τα πρόσεχα. Οταν όμως ο Β ερχόταν να μας δεί, τότε το οδηγούσε εκείνος, ο θεός να το κάνει οδήγημα..όλο χτυπήματα σε κολώνες, γρατζουνιές σε τοίχους και σπασμένα φανάρια. Ηταν ατζαμής ο άτιμος, του έβγαινε αυτόματα. Και όσο με έβλεπε να οδηγώ καλά και στρωτά, τόσο θύμωνε και πάταγε το γκάζι..

Που τα θυμήθηκες όλα αυτά βρέ Λένα; Καθάριζα κάτι παλιά κουτιά και βρήκα μία στοίβα απο κλήσεις της Τροχαίας, πακέτο ολόκληρο, μέχρι και μπροστά στον Αγνωστο Στρατιώτη είχε παρκάρει ο αθεόφοβος, καβάλλησε το πεζοδρόμιο και το άφησε εκεί να το κουτσουλάν τα περιστέρια! Τι χρόνια, τι αναμνήσεις.. όπως τότε που του πήρανε τις πινακίδες (για 100η φορά) γιατί παρκάριζε όπου γουστάριζε, δεν λογάριαζε τίποτα και πάντα βέβαια τους τις επέστρεφαν όταν τον έβλεπαν με όλη του τη στρατιωτική εξάρτηση.. τον πίστευαν όταν τους γέμιζε μπαρούφες για τους λόγους που είχε παραβιάσει όλα τα κόκκινα της Πανεπιστημίου, που έτρεχε σαν το δαίμονα για «μυστική αποστολή του Στρατού Ξηράς»! Μάλλον καμμιά γκομενίτσα θα είχε δίπλα και θα πήγαινε να τη ζαλίσει!
Τι ωραίες αναμνήσεις..
θυμάμαι επίσης όταν πήραμε το Πεζώ στη δεκαετία του 80 που σώνει και καλά το οδηγούσε μόνο εκείνος στην αρχή..Ηταν τότε που έγραφα απο μία διαθήκη κάθε που πηγαίναμε οικογενειακή εκδρομή, φοβούμενη για τα παιδιά κυρίως.. Αλλά μετά απο 3-4 χρόνια πάλι εγώ πήρα το τιμόνι..γιατί έπαθε κωλικό του νεφρού και κάποιος έπρεπε να τον πηγαίνει στους γιατρούς..
Αρχές Σεπτεμβρίου έρχεται το νέο μας αμάξι.. Γριά-ξε-γριά θα το οδηγήσω. Το περιμένω πώς και πώς.