Αρχισα να γράφω εδώ.. σαν νέο παιχνίδι , τότε που είχα πέσει στα βαθιά..και το μόνο που ήθελα ήταν να βουτήξω βαθύτερα, χωρίς αναπνευστήρα και να μείνω εκεί. Σκεφτόμουνα σοβαρά να τελέψω τη ζωή μου. Γιατι, είχα χάσει μία άλλη ζωή. Ζωή που μέτραγε για μένα. Ανθρώπινη η απώλεια. Και μετά το σόκ το πρώτο, μετά τη θλίψη και τα δάκρυα, έρχεται η πετρωμένη καρδιά. Είχα σκεφτεί να πέσω στις ράγες του τραίνου. Ολο στο Μοσχάτο πήγαινα, καθόμουνα με τις ώρες πάνω στη γέφυρα και αγνάντευα. Και πάντα εκεί με εύρισκε ο Β.
Αντί να πέσω να ησυχάσω μιά για πάντα, άρχισα να γράφω εδώ. Εννοείτε ότι έμαθα να γράφω και για τα μπλόγκια και τα λοιπά. Και αυτά που λένε για τα περήφανα γερατειά που διδάσκουν τους νέους είναι αστεία. Ενα ερείπιο ήμουνα που πάσχιζα να ξεχάσω μέσα απο την εικονική πραγματικότητα. Στην αρχή είπα μη βρώ και συντροφιές, μηπως βγαίνω παραπάνω, μήπως πιάσω φίλες. Κατάλαβα βέβαια ότι οπως και εγώ, μόνο ένα μέρος της πραγματικότητάς μου βγαίνει στο χαρτί, αντε να καταλάβεις αυτά που δεν λέει ο άλλος μέσα απο τα ψήγματα που λέει.
Εγραψα ότι συνέβαινε γύρω μου, την οικογένειά μου, τους γείτονες, τους φίλους. Εγραψα για αισθήματα που έχω, πώς με βλέπουν οι άλλοι, πώς βλέπω τι γίνεται. Εγραψα και αρκετά ψέμματα. Εγραψα και αναμνήσεις και μερικές αλήθειες. Τις κουκούλωσα όμως με διάφανα πέπλα ώστε να φαίνονται παραληρήματα «της γιαγιάς». Είναι στιγμές που άισθανόμουνα σαν ¨»ξοφλημένη γιαγιά», εξαιτίας αυτού του θανάτου. Σαν να γέρασα ξαφνικά, πριν της ώρας μου. Σαν να μην άξιζε να ζώ.
Το να γράφω δεν με έσωσε απο μελοδραματισμούς, ούτε ξέχασα το άτομο που πέθανε. Ποτέ δεν θα ξεχάσω. Ομως βοηθήσατε όλοι εσείς που με στηρίξατε όλο αυτό το καιρό. Τοτε που έγραφα κατινιές και παραξενιές, για περασμένα μεγαλεία. Σαν τη Μαντάμ Ορτάνς πήγα να γίνω, μόνο που εγώ δεν ήμουνα κοκότα, παρατημένη ναί, ξεχασμένη όχι. Ο πεθαμένος δεν μας παρατάει επίτηδες. Και εμείς που κλαίμε, για εμάς είναι, για αυτολύπηση, εγωϊστικά λέμε «τι θα γίνω χωρίς αυτόν/αυτήν». Θεωρίες. Η πραγματικότητα εκεί. Απώλεια. Που τώρα πιά έχει γίνει ανάμνηση. Θετικό αυτό. Ηρθε η επούλωση και ίσως το τέλος αυτής της σχέσης. Σχέση Λένας με το εικονικό γράψιμο.
Με βοηθήσατε πολύ να φθάσω ως εδώ. Κάποιοι απο εσάς με έχετε γνωρίσει, σε κάποιους άλλους έχω πεί και το αληθινό μου όνομα. Το τελευταίο ήταν δύσκολο και το έκανα μετά απο πολύ σκέψη, γιατί με το που θα το έλεγα αυτόματα θα «έκαιγα» αυτό το μπλόγκ. Κυκλοφορώ και αλλού, βλέπετε. Εχω και άλλη ζωή, πέρα απο την εικονική. Τη τελευταία λέω να τη διακόψω, προσωρινά ίσως. Ο ρόλος του τελείωσε.
Δεν ξέρω τι θα κάνω.. θα δώ. Δεν λέω αντίο, μόνο au revoir
Θεία Λένα 
Σε καταλαβαίνω,προσθέτει φόρτο και το γράψιμο,και ναι δεν είναι αληθινή ζωή.Τον τελευταίο καιρό,μου είχε γίνει και εμένα άγχος,και το σκέφτηκα.Να αναρτώ ποιήματα ή τραγούδια,και όταν είμαι ξεκούραστη,να βάζω το θέμα που θέλω.Σπουδαία τα συμπεράσματά σου,και τελικά αξίζει και η εικονική εμπειρία απ’ότι φαίνεται.Να είσαι καλά.
Εύχομαι να είναι οτι το καλλίτερο για εσένα, για οποιεσδήποτε αποφάσεις πάρεις. Πέρναγε από το δικό μου, τουλάχιστο να μαθαίνω ότι είσαι καλά. ΝΑΣΑΙ ΚΑΛΑ !!!
Κανε ο,τι σου ερχεται καλυτερο…τις ευχες μου.
Λένα μου γλυκιά,
θα μου λείψεις. Για σκέψου το καλύτερα σε παρακαλώ. Αν και είμαι απ’ αυτούς που δεν σε γνώρισα από κοντά, έγινες μέρος και της δικής μου (εν μέρει) εικονικής πραγματικότητας. Θα σε περιμένω να μας ξανάλθεις.
» …. εις το επανιδειν ….» σου στέλνω τις καλύτερες ευχές μου.
Κυρία μου
Η τελευταία πρόταση του ποστακίου μας δίνει ελπίδες. Σίγουρα όμως προέχει η προσωπική σας ισοροπία και ευχαρίστηση. Να είστε καλά.
Εμένα , θα μου λείψεις … Πολύ .
Σου το λέω , γιατί … «αμαρτία εξομολογουμένη , ουκ έστιν αμαρτία» .
Σε φιλώ και (θα) σε σκέφτομαι .
η ομορφιά που πονάει..ήταν το πρώτο που είδα αλλά θα θελα να συνεχίσεις..αν δε συνεχίσουμε ίσως όλη η ιστορία να σταματήσει
Θελει κουραγιο να κανεις ολη αυτη την ανασκοπηση για την ζωη σου και να καταληξεις επιλεγοντας τηνπραγματικη .
Πολυ καλα τα σκεφτηκες κι’αν μας λειψει η γραφη σου,εγω θα χαιρομαι γιατι υποστηριξες οτι επελεξες.
Ευχομαι να εχει η ζωη σου ,παντα καλα νεα.