Παιδιά Δημοτικού

Το σπίτι μου είναι διαγώνια απέναντι απο ένα δημόσιο Δημοτικό σχολείο. Βλέπω τα παιδάκια το πρωί να έρχονται, ακούω τις φωνές τους σαν τιτιβισματα πουλιών, το κουδούνι το πρωϊνό, τα διαλείμματα που η γειτονιά γεμίζει φωνούλες και μετά νέκρα ήταν τα πουλάκια φύγουν το μεσημεράκι. Οταν έπιασα αυτό το διαμέρισμα άνοιξε η καρδιά μου που έιδα το σχολείο κοντά. Σαν να έπιανα επαφή με τη νιότη, με τα χρόνια εκείνα που δεν τα προσέχουμε αρκετά γιατί βιαζόμαστε να μεγαλώσουμε.

Κάθε πρωϊ τα μαθητούδια μαζεύονται στο σχολείο. Παλιά θυμάμαι πηγαίναμε πολλά μαζί και μας συνόδευε ένας γονιός ή τα μεγαλύτερα αδέλφια μας. Δεν υπήρχαν όμως ούτε δρόμοι της προκοπής ούτε τόσα αυτοκίνητα. Τώρα συνήθως τα φέρνουν οι γονείς τους με το αυτοκίνητο ή με πόδια. Οχι σε κοπάδια, αλλά ένας γονιός ανά παιδί. Και σχεδόν πάντα ο γονιός κουβαλάει τη σάκα του μαθητή. Σε αυτό διαφωνώ πολύ ξεύρετε. Γιατί η μαμά να κουβαλάει τη τσάντα του μικρού; Η τσάντα είναι δική του ευθύνη όχι του γονιού του, ας την έχει κρεμασμένη στη δική του ράχη. Το ειπα αυτό και κάποιος μου απάντησε ότι  σε ένα κράτος όπως η Ελλάδα με μειωμένη κοινωνική πρόνοια, τώρα ο γονιός μοιράζεται «το βάρος » της μάθησης του παιδιού, αύριο το παιδί «θα κουβαλήσει» το βάρος της περίθαλψης του γονιού.  Και πάλι δεν μου άρεσε η απάντηση. Ας μη πηγαίνουμε τόσο μακριά, η ευθύνη της μάθησης βαραίνει το μαθητή. Ο γονιός μπορεί να υποστηρίζει/προστατεύει με τη παρουσία του αλλά οφείλει να μαθαίνει το βλαστάρι του ν’ αναλαμβάνει τις ευθύνες του. Οπως ευθύνη του παιδιού είναι να διαβάζει μόνο του τα μαθήματά του χωρίς ο γονιός να ανακατεύεται και να το εξετάζει/γκρινιάζει/μαλώνει/δέρνει. Αν δεν πάει καλά, βεβαίως να το βοηθήσουν, άστο όμως να δοκιμάσει και το ίδιο μόνο του. Στο τέλος, ξέροντας ότι ο γονιός πάντα θα το ξελασπώνει/σκουντάει για τα παραπάνω, τίποτα δεν θα κάνει μόνο του, δεν θα παίρνει ούτε μία πρωτοβουλία.

Ερχονται τα παιδάκια στο σχολείο σαν μία πολύχρωμη μπάλα απο χρώματα. Το καθένα φοράει ό,τι θέλει. Μπορείτε να με χαρακτηρίσετε οπισθοδρομική, όμως θεωρώ ότι η παλιά μπλέ ποδιά που φοράγαμε τα κοριτσάκια ήταν πιο κατάλληλη για το σχολείο απο το σημερινό ενδυματολογικό θέμα των σχολείων όπου τα παιδιά είναι σαν κινούμενες πασαρέλες. Και καλά αν το σχολείο είναι σε μία εύπορη γειτονιά. Τι γίνεται όμως αν μερικά παιδάκια δεν είναι τόσο οικονομικά άνετα ώστε ν’ αλλάζουν κάθε μέρα ρούχα για το σχολείο; Ενώ αν υπήρχαν οι ποδιές, όλα θα ήταν ίδια και ο ανταγωνισμός θα μειωνόταν τουλάχιστον. Απ’ όσο ξέρω σε πολλά ξένα σχολειά διατηρούν ακόμη τις στολές, δεν φοράνε ποδιά εκεί, αλλά ένα είδος στολής με τη κονκάρδα του σχολείου να φαίνεται στο πουλόβερ τους. Ολα να μοιάζουν το ίδιο και να μην ανταγωνίζονται στο ρούχο απο τόσο μικρή ηλικία. Φυσικά δεν θα γλυτώσουν τον ανταγωνισμό αυτό, όμως μεταφέρεται στ’ αργότερα. Σε όποιον λέω αυτές τις απόψεις διαφωνούν, λένε ότι είμαι παλαιών αρχών.

Ερχεται το διάλειμμα όπου όλα συνωστίζονται γύρω απο μία καντίνα που πουλάει κακή τροφή για παιδιά, τυποποιημένες σαχλαμάρες, τίποτα της προκοπής. Τόσο δύσκολο είναι να προσφέρει  1 γάλα/1 πορτοκαλάδα χυμό το κάθε σχολείο στα παιδιά;  Είναι καλύτερα να πετάνε τα πορτοκάλια στις χωματερές, απο το να τα χρησιμοποιούμε για τα δημόσια σχολεία, για τα παιδιά του μέλλοντος;   Χρόνος υπάρχει, προϊόντα υπάρχουν για να μπεί έστω και 1 γεύμα στα σχολεία, διάθεση όμως άφαντη.   Πάλι όμως με κατηγορούν ότι είμαι παλάιών αρχών, τα τσίπς, οι τσικολάτες  και τα φουντούνια είναι πολύ καλύτερα απο μία φρέσκια πορτοκαλάδα ή ένα σαντουιτσάκι.

Οταν χτυπάει το κουδούνι για το σχόλασμα, κοσμοχαλασιά απο πόδια και φωνές. Ολα βιάζονται πώς να ξε-φύγουν, ποιό θα φθάσει πρώτο στη πόρτα..και να πέσει στη μαμαδίστικη αγκαλιά που το περιμένει. Και λές με το νού σου, πάει τελείωσε κι αυτό, θα πάνε σπίτι θα ησυχάσουν. Είμαι φαίνεται πολύ παλαιών αρχών γιατί τότε είναι που δεν ησυχάζουν, βροχή τα ιδιαίτερα και οι δραστηριότητες. Ιδιαίτερα κάνουν τα παιδάκια που δεν τα καταφέρνουν καλά στα μαθήματα, γιατί κανένας γονιός δεν δέχεται το παιδί του να μη παίρνει καλούς βαθμούς. Ετσι φέρνει στο σπίτι πολλούς δασκάλους που θα του διδάξουν τη μασημένη περίληψη της περιλήψεως ακόμη και για τα Θρησκευτικά, ώστε να πάρουν το πολυπόθητο βαθμό και να κορδώνεται η μαμά τους. Οι καλοί μαθητές πάλι έχουν πολλές  δραστηριότητες όπως μπαλέτο, μπάσκετ, κολύμπι, καράτε, ζωγραφική, λές και το πρώτο μέλημα των γονέων είναι να τα απασχολούν διαρκώς έξω απο τη πόρτα, ώστε να μη μένει μία στιγμή για να χαλαρώσουν, να παίξουν σαν παιδιά, να τα πούν με τους γονείς τους.

Και έρχεται η νύχτα και πέφτουν ξερά στον ύπνο – που όμως είναι γεμάτος όνειρα..για παιχνίδια που ίσως παίξουν..κάποια στιγμή. Οποτε αποκτήσουν ελεύθερο χρόνο. Κάποτε