Γιορτές

Αλλαξα το φορεματάκι της σελίδας μου και έβαλα κάτι γιορτινό, ας είναι και Χριστουγεννιάτικο. Ξεμωράθηκες, Λένα, παντού βλέπεις χαρές. Ε, τι να βλέπω, λύπες; Ανοίγω τη τηλεόραση και οι λύπες μαζί με τις αγωνίες μου κλέινουν το μάτι. Τρόμαξε όλη η Ελλάδα επειδή κινδυνεύουν οι Δημόσιοι υπάλληλοι. Δεν τρομάξαμε καθόλου όταν το τουρκικό σκάφος Piri χχ, κόβει βόλτες στα χωρικά μας ύδατα και κοντά στη Κύπρο. Δεν βλέπουμε τι γίνεται στο κόσμο, η πελώρια πρησμένη (απο το τάλληρο) μύτη μας, κόβει τη θέα.
Οι φόροι πέφτουν σταλιά-σταλιά, όπως και το αίμα μας. Ειτε με ευρώ, είτε με δραχμές θα επιζήσουμε. Με περικοπές, αλλά θα επιβιώσουμε κάπως. Οι νέοι μόνο, εκείνοι που μεγάλωσαν απο τη δεκαετία του ’80 και ύστερα, θα πονέσουν. Γιατί έμαθαν στα μαλακά, στα εύκολα, στα γρήγορα, στα όμορφα. Δεν θα τα βρίσκουν όλα αυτά τώρα εύκολα, και άμα τα βρούν δεν είναι σίγουρο ότι θα μπορούν να τα έχουν. Θα αναγκαστούν είτε να φύγουν, είτε να αλλάξουν νοοτροπία. Θα τους κάνει καλό, θα πήξει το μυαλό τους που ήταν νερουλό.
Θέλω να έρθουν οι γιορτές, όχι μόνο για το δένδρο που θα στολίσω. Για το κλίμα της χαράς. Ηταν μία εποχή που δεν είχαμε χρήματα για στόλισμα του δένδρου, ούτε δένδρο είχαμε. Εφτιαξα όμως μαζί με τα παιδιά και τις φίλες μου χάρτινα στολίδια και τα έβαλα σε όλο το σπίτι, μαζί με φυτά των Χριστουγέννων. Είχαμε και φωτάκια. Και μετά όλες μαζί ανασκουμπωθήκαμε και φτιάξαμε γλυκά και βασιλόπιτες. Ετσι περάσαμε τότε τα Χριστούγεννά μας, δεκαετία του ’60.
Θέλω να έρθουν οι γιορτές για να αρχίσω να πηγαίνω επισκέψεις στα σπίτια φίλων μας και εκείνοι να έρχονται στο δικό μου. Ευκαιρία θα είναι να φτιάξω γλυκά και μεζεδάκια. Ισως αγοράσω και κανένα καινούργιο φόρεμα, τώρα που οι τιμές κατέβηκαν απο το φεγγάρι που ήτανε και γίνανε ανθρώπινες. Αντε να κατεβούν και τα τρόφιμα (Ν’ αγιάσει το χέρι της Λιάνας που έφερε το γάλα και τη φρατζόλα στη Βουλή)να έρθουμε στα ίσα μας.
Εμπρός λοιπόν, κλείστε τη τηλεόραση και μπείτε στο κλίμα της αλληλεγγύης, των πραγματικών Χριστουγέννων.

Περικοπές

Ο μικρός μου ο γιός ο Μάρκος έχει να πληρωθεί 3 μήνες. Είναι συμβασιούχος του Δημοσίου εδώ και 16 χρόνια. Η νύφη μου η Α δεν δουλεύει εδώ και 10 χρόνια. Κάθεται σπίτι και προσέχει τα παιδιά της και εμάς τους παπούδες. Μου έχουν περικόψει τη σύνταξή μου και τη σύνταξη του ανδρός μου που ήταν στο Στρατό. Ευτυχώς όμως και με αυτά τα λίγα, καταφέρνουμε να ζούμε και να έχουμε με το γιό μου κοινό καζάνι φαγητού. Εδώ και χρόνια το έχουμε κοινό και ας μας περιπαίζει ο μεγάλος μου γιός ότι ζούμε σε κοινόβιο. Εχει και τα καλά του γιέ μου, αμα γεράσεις και το ΙΚΑ σου δίνει ψίχουλα. Πόσο μάλλον αν φουντάρει κιόλας.
Με στενοχωρεί που ενώ το ζευγάρι ζορίζεται να τα βγάλει πέρα, δε μοιράζονται τις δυσκολίες με τα 2 παιδιά τους, δεν τους λένε οτι πληρώνεται ο μπαμπάς τους με λιγώτερα αρα και εκείνα χρειάζεται να ανασκουμπωθούν, ας κόψουν κάτι. Τίποτα δεν λένε. Ετσι όταν το καλοκαίρι ο μεγάλος μου εγγονός (15)δήλωσε ότι έχει δυσλεξία (χρειάστηκε να ρωτήσω για να μάθω τι είναι αυτή η αρρώστεια) αντί να το ψάξουν το θέμα (μήπως και έλεγε ψέμματα), τον τρέχανε σε ψυχολόγους και ειδικούς εκπαιδευτικούς για να πάρουν λέει ένα χαρτί που θα τον απαλλάξει απο τις γραπτές εξετάσεις και όλα τα γραπτά. Θύμωσα και τα είπα στο γιό μου ένα χεράκι. Μέρες που είναι τώρα, που του κόψαν το μισθό του, να κάθεται ν’ ακούει τις αρλούμπες του πιτσιρικά που ως δεινός τεμπέλαρος, εκμεταλλεύτηκε τη γενική αναστάτωση με τα οικονομικά του Κράτους για να γυρίσει τη μπάνκα πρός όφελός του και πάλι να βγάλει το θέμα δυσλεξίας. Και ο γιός μου καθόταν και με άκουγε σαν χάνος. Και αντί να παραδεχθεί ότι ο μικρός είναι μέγας ηθοποιός και τους τραβάει απο τη μύτη, τι μου λέγει το παλιόπαιδο; Οτι όλα θα ήταν αλλιώς αν του πληρώναμε να κάνει μεταπτυχιακάυ όπως είχαμε κάνει στο μεγάλο του αδελφό, γιατί τότε θα γινόταν κάποιος και δεν θα κατέληγε στο Δημόσιο !!! Κοκκίνησα απο θυμό και ζαλίστηκα. Πρίν όμως πέσω κάτω, πρόλαβα και τον άρπαξα απο το αυτί, σαν σκολιαρόπουλο, και του υπενθύμισα πόσα χρόνια έκανε φροντιστήριο για να μαθει αγγλικά και γαλλικά (γρί δεν έμαθε), μετά για να περνάει τις τάξεις (μαθητής του 11) και μετά για να περάσει στο Πολυτεχνείο (με τη τέταρτη φορά), και ποσα χρόνια έκανε να το τελειώσει (10), μετά γρήγορα στρατιωτικό και μετά κουλούρα γιατί η Α ήταν ετοιμόγεννη. Τα μεταπτυχιακά σου λείπανε, ούτε γράμματα καλά καλά δεν έμαθες επειδή βαριόσουνα και τώρα να με κατηγορείς για αυτά που υποτίθεται δεν σου έδωσα, άτιμε. Του τράβηξα τ’ αυτί μέχρι κάτω. Και μετά έπεσα βαριά στη πολυθρόνα και έβαλα τα κλάμματα. Απο πίκρα και θυμό. Πήγε να με αγκαλιάσει και τον έσπρωξα «φύγε απο το σπίτι μου, τσόγλανε».

Μετά γέμισε το σπίτι κόσμο. Ηρθε ο γιατρός, γιατί με βρήκανε στο πάτωμα αναίσθητη. Χρειάστηκα λίγο οξυγόνο για κάποιες μέρες. Τώρα απο πλευράς υγείας είμαι καλύτερα. Η πικρία στο στόμα μου έφυγε, όχι όμως και απο μέσα μου. Τα παιδιά είναι τελικά οι χειρότεροι κριτές μας. Και καλό να τους κάνουμε, άμα πιάσει φουρτούνα με εμάς θα τα βάλουν. Δεν το έμαθα το παιδί αυτό να αναλαμβάνει τις ευθύνες του. Και τώρα μου αντιγυρίζει τις δικές του αγωνίες. Οχι δεν θέλω να σκέφτομαι ότι μεγαλώνοντας ο εγγονός μου θα τον κατηγορίσει για τα δικά του λάθη (αυτά περί φανταστικής δυσλεξίας). Ας μη πληρωθεί ο Μάρκος μου όπως με πλήγ
ωσε εμένα, όπως με πονάει κάθε μέρα. Οπως πόνεσε τον αδελφό του πρίν χρόνια όταν αρνήθηκε μία δεύτερη δουλειά που του πρότεινε στον ιδιωτικό τομέα, να δουλεύει βράδυα, λέγοντάς του «εμεις έχουμε και οικογένεια Πέτρο μου, θέλω να βλέπω τα παιδιά μου τα βράδυα αντί να δουλεύω, εσύ κύττα να καλοπερνάς με τη μαρμάρα σου». ΄»Μαρμάρες» λέγανε τις στείρες γυναίκες στο τόπο μου. Και ο Πέτρος δεν του ξαναπρότεινε τίποτα, ούτε σε αυτόν, ούτε στη γυναίκα του.

Κάτι τέτοιες μέρες σκέφτομαι ότι αρκετά έζησα. Δεν θέλω άλλες πίκρες. Φτάνει.