Κέλυφος

Είναι στιγμές που αισθάνομαι σαν πεταμένο κέλυφος. Ο προκάτοχος το άφησε για να πάει σε μεγαλύτερο.

Η παλιά προστασία έμεινε απαρηγόρητη περιμένωντας και ελπίζοντας για τον επόμενο επίδοξο κάτοικο. Και καλά άμα έρθει, τι γίνεται όμως όταν αργεί ή χειρότερα δεν έρχεται?

Είμαι σήμερα σε κακή κατάσταση. Ενώ πίστευα ότι έπαθα ανοσία πιά στους καυγάδες είμαι πολύ ευάλωτη στις ειρωνείες. Σαρκάζουν οι ανασφαλείς και οι απειλημένοι. Σωστα. Ο καυτερος όμως πόνος της απόρριψης καρφώνει. Εμένα.

Οχι δεν κλαίω. Κλαίει ο ήλιος και γελάει για μένα.

Διπλο-πενιές

Βρέχει σήμερα και κάθομαι σπίτι να σκεφτώ. Γιατί να φοβάμαι το καρμπόν, το μήλο που πέφτει κάτω από τη μηλιά και όχι κάτω απο την μουριά. 

Χθές πήγα στο μαγαζί. Είχα να πάω απο τέλη Απριλίου. Ο Μάρκος μου ήταν εκεί και δούλευε. Εχει αλλάξει πολύ, λάμπει ολόκληρος, έχει κέφι, είναι ευγενέστατος και εξυπηρετικώτατος με τους πελάτες, μόνο που δεν φιλάει το χέρι στις κυρίες, όλο κοπλιμέντα. Είναι καλός πωλητής, άμα θέλει και μάλλον τώρα θέλει. Τι άλλαξε, ?

Είναι ερωτευμένος με τη τηλεφωνική γυναίκα. Με εκείνη που τον έπαιρνε τηλέφωνο στο κινητό του πρίν λίγο καιρό. Την κατέκτησε και το πάθος τον κυρίευσε. Ζεί μόνο για να ποθεί και να την βλέπει.

«Αλλαξες» του είπα.

«Την αγαπώ, μαμά» μου είπε χωρίς περιστροφές. Ξέρει τι είμαι και πώς νοιώθω. Ξέρει επίσης ότι βλέπω ακόμη και αντιλαμβάνομαι. Εξω απο τα δόντια λοιπόν. Καλυτερα.

Ετσι ο γιός μου κάνει διπλή ζωή. Δεν θέλει να χωρίσει τη γυναίκα του, γιατί την αγαπά και εκείνη με άλλο τρόπο, είναι και τα παιδιά στη μέση που πεθαίνει γι’ αυτά.

Και εγώ παλιά έζησα μία ζωή με 2 άντρες. Τον Β, τον νόμιμο και τον Ν τον παράνομο. Χρόνια είμασταν μαζί απο τα μικράτα μας στο Σχολείο, τόσα όσα να πεθάνει ο Ν απο έμφραγμα στα 76 του.  Αρα ο μικρός μου γιός πήρε το δικό μου γονίδιο.

Να χαίρομαι ή να λυπάμαι?

Μόνη

Είμαι μόνη σήμερα στο σπίτι. Ο Β πήγε με κάτι φίλους του εκδρομή με τον προαστειακό, θα γυρίσει αύριο. Εχει ρεπό και η Ρωσίδα. Κάθισα αρκετή ώρα πίσω απο το τζάμι και κύτταζα τον καιρό ν’ αλλάζει. Μέχρι χθές ήταν Αύγουστος, σήμερα έγινε πάλι ψυχρός Μάϊος, όπως πέρυσι.

Αλλάζει ο καιρός, όπως και οι διαθέσεις μας. Πότε πάνω, πότε πολύ κάτω. Δεν μ’ αρέσει αυτή η αλλαγή, τη βρίσκω πολύ αποτομη. Δεν προλαβαίνω να προσαρμοστώ.

Πήρα καλά νέα απο τις εξετάσεις μου. Ετσι πίνω λίγο ουϊσκάκι που μ’ αρέσει. Κερνάω τον εαυτό μου. Πίνω μόνη για να μη με γκρινιάζουν. Κρυφά. Σαν τα μωρά που καπνίζουν στις σκοτεινές γωνίες προσπαθώντας ν’ αποδείξουν ότι είναι άντρες.

Και εγώ προσπαθώ ν’ αποδείξω ότι έχω δικαίωμα να ζώ ή και Πώς να ζώ.

Πορτοφολάς

Χθές το απόγευμα ένας κλέφτης άρπαξε το πορτοφόλι της μικρής μου νύφης απο την τσάντα της, όταν ήταν μέσα στο τράμ καθώς γυρίζανε με την εγγονή μου απο το μπαλέττο. Ηταν όρθιες, είχε συνωστισμό και το ατύχημα έγινε. Δυσάρεστο γιατί μέσα στο πορτοφόλι της είχε πέρα απο λεφτά και πιστωτικές κάρτες, την ταυτότητά της, το δίπλωμα οδήγησης, κάτι άλλες κάρτες για συμμετοχές σε εκδηλώσεις, αυτά απο μόνα τους αρκετά για να τρέχει σήμερα.  

Μου διηγήθηκε το περιστατικό και σας το παραθέτω. Είπε ότι το τράμ ήταν κατάμεστο και κάτσανε όρθιες, η μαμά να κρατιέται απο τη χειρολαβή, έχοντας τη τσάντα της μπροστά της και το παιδί επίσης μπροστά της. Κάποιος της κόλλησε απο πίσω και έβαλε το χέρι του μέσα στην τσάντα και βούτηξε το πορτοφόλι. Είπε ότι δεν κατάλαβε πώς της το πήρε.

 Εχουν αποθρασυνθεί οι κλέφτες. Ούτε όταν σου κολλάνε τους καταλαβαίνεις, ούτε όταν σε κλέβουν.

Σικελία

Χθές γυρίσαμε απο 10ήμερο σχεδόν ταξείδι, το γύρω της Σικελίας. Ιταλία έχω πάει πολλές φορές, ήταν όμως πάντα για δουλειά, και πάντα σε μεγάλες πόλεις Ρώμη, Βενετία, Μιλάνο, ποτέ για ξένοιαστο τουρισμό. 

Πήγαμε αεροπορικώς και απο το Παλέρμο, εδώ και εκεί με πούλμαν. Πούλμαν με τουαλέττα μέσα, το ξεκαθαρίσαμε απο την αρχή. Γιατί λόγω των διουρητικών που παίρνω ..όλο στο μέρος είμαι. Το γραφείο ταξειδίων κράτησε το λόγο του. Στα ξενοδοχεία που μέναμε ήταν καταπληκτικά, Β κατηγορίας μεν αλλά πεντακάθαρα με τις πισίνες και τα σπα.. (βεβαιως και κάναμε, μέχρι και μασσάζ δοκιμάσαμε).

Και που δεν γυρίσαμε, στο Παλέρμο 2 νύχτες, μετά Συρακούσες, Μαρσάλα, Ταορμίνα, μέχρι τον κρατήρα της Ετνας είδαμε..με σεβασμό γιατί καπνίζει..

Ο Β. έβγαλε μασούρια τις φωτογραφίες, όχι ψηφιακές, κανονικές σηκώθηκε χαράματα σήμερα για να πάει τα φίλμς για εμφάνιση..κάτσε βρέ να ξεκουραστείς, δεν θα φύγει ο φωτογράφος. Τίποτα.

Ηταν ονειρεμένο ταξείδι, μας άρεσε τόσο παρόλλη την κούραση και τον ποδαρόδρομο που είπαμε χαλάλι. Κανείς δεν μας βίαζε με το πάσο μας είδαμε και αξιοθέατα και κάστρα και λουτρά και σοκάκια  και αρχαίους ναούς και στρέμματα απο κλήματα, όμορφα εναλασσόμενα τοπία. Εντάξει στο Παλέρμο γίνεται της κακομοίρας με την κυκλοφορία των αυτοκινήτων, ήταν στιγμές που έλεγα «πάει ο πεζός, θα τον κάνει το πούλμαν κιμά» όμως τελικά επιζούσε. Είχαμε και το χρόνο να πάμε μιά βόλτα μόνοι μας, όχι για ψώνια έτσι για ένα σουβενίρ, ένα καπουτσίνο (καμμία σχέση με τον δικό μας) και κυρίως για μία γρανίτα. Είδαμε το φώς το αληθινό με τις γρανίτες. Πάντα μας άρεσαν, τέτοιες γεύσεις όμως δεν έχω δοκιμάσει Πουθενά, πουθενά… μακάρι εκεί να μέναμε.

Σήμερα ξεκουραστήκαμε κάπως, αύριο έχω μπουγάδες, ψώνια, επιστροφή στη ρουτίνα.

Καλώς σας βρήκα

Ανθοκηπουρική

Πήγαμε χθες με τον Β και τη νύφη μου στην έκθεση της Ανθοκηπουρικής στη Κηφισσιά. Μας πήγε η Μ με το αυτοκίνητο μέχρι το σταθμό του τραίνου, πάρκαρε, μπήκαμε στον Ηλεκτρικό και μετά..φάγαμε όλη μέρα στο άλσος της Κηφισσιάς.

Δεν είναι οι γλάστρες που πήραμε, όσο οι άναμνήσεις. Ξαφνικά έγινα μαμά ξανά, να κυνηγάω τον Β και τη Μ. Ο ένας ξαμολύθηκε πρός τις καντίνες με τη μπύρα και η άλλη έψαχνε για προμηθευτές και παζάρευε ζαρντινιέρες μεγάλες που θέλει να βάλει στο νέο της σπίτι, καθώς και για συστήματα αυτόματου ποτίσματος.  Και άντε πιάστους τους.

Η έκθεση λουλουδιών έβγαλε απο μέσα τους το άγχος και με έβαλε στη θέση μου. Κατάλαβα πόσο πολύ ανάγκη έχω την οικογένεια. Τα παιδιά. Είτε είναι αίμα μου, είτε είναι αίμα άλλων, εν τούτοις στη δικιά μου οικογένεια είναι. Οι δικοί μου άνθρωποι.

Χαίρομαι 

Πρώτη

Η πρώτη του Μαϊου με βρίσκει εδώ. Πήγαν όλοι μου οι φίλοι στη Λίμνη Πλαστήρα για τετραήμερο, ο Β μαζί τους εκτός απο εμένα. Αισθάνομαι κουρασμένη απο τις ευθύνες.

Ευθύνη έχω απεναντι στο γιό μου να προσέχω τον μπαμπά του και το μαγαζί. Τώρα ξαφνικά μου προστέθηκε και η θεία της νύφης μου. Τη βλέπω και τρομάζω. Ετσι θα γίνω και εγώ σε 10 χρόνια? Δεν τα έχει τελείως χαμένα, όμως δεν φανταζόμουνα ότι είναι τόσο χάλια. Πρέπει να ζήσεις κάποιον για να δείς τι γίνεται. Τα λογικά της είναι καλά, το μυαλό ξυράφι, όμως το οπτικό συνολο με τρομάζει. 

Πρέπει να πώ ότι κανένας δεν μου τη φόρτωσε, αντίθετα με προστατεύουν όλοι, η Μ δεν θέλει καθόλου να ασχολούμαι. Ομως οι σκέψεις είναι δικές μου.

Οταν ήμουνα νέα ποτε δεν σκέφτηκα το γήρας. Ούτε και ως τώρα. Βλέποντας όμως την Π. προσγειώθηκα.