Περικοπές

Ο μικρός μου ο γιός ο Μάρκος έχει να πληρωθεί 3 μήνες. Είναι συμβασιούχος του Δημοσίου εδώ και 16 χρόνια. Η νύφη μου η Α δεν δουλεύει εδώ και 10 χρόνια. Κάθεται σπίτι και προσέχει τα παιδιά της και εμάς τους παπούδες. Μου έχουν περικόψει τη σύνταξή μου και τη σύνταξη του ανδρός μου που ήταν στο Στρατό. Ευτυχώς όμως και με αυτά τα λίγα, καταφέρνουμε να ζούμε και να έχουμε με το γιό μου κοινό καζάνι φαγητού. Εδώ και χρόνια το έχουμε κοινό και ας μας περιπαίζει ο μεγάλος μου γιός ότι ζούμε σε κοινόβιο. Εχει και τα καλά του γιέ μου, αμα γεράσεις και το ΙΚΑ σου δίνει ψίχουλα. Πόσο μάλλον αν φουντάρει κιόλας.
Με στενοχωρεί που ενώ το ζευγάρι ζορίζεται να τα βγάλει πέρα, δε μοιράζονται τις δυσκολίες με τα 2 παιδιά τους, δεν τους λένε οτι πληρώνεται ο μπαμπάς τους με λιγώτερα αρα και εκείνα χρειάζεται να ανασκουμπωθούν, ας κόψουν κάτι. Τίποτα δεν λένε. Ετσι όταν το καλοκαίρι ο μεγάλος μου εγγονός (15)δήλωσε ότι έχει δυσλεξία (χρειάστηκε να ρωτήσω για να μάθω τι είναι αυτή η αρρώστεια) αντί να το ψάξουν το θέμα (μήπως και έλεγε ψέμματα), τον τρέχανε σε ψυχολόγους και ειδικούς εκπαιδευτικούς για να πάρουν λέει ένα χαρτί που θα τον απαλλάξει απο τις γραπτές εξετάσεις και όλα τα γραπτά. Θύμωσα και τα είπα στο γιό μου ένα χεράκι. Μέρες που είναι τώρα, που του κόψαν το μισθό του, να κάθεται ν’ ακούει τις αρλούμπες του πιτσιρικά που ως δεινός τεμπέλαρος, εκμεταλλεύτηκε τη γενική αναστάτωση με τα οικονομικά του Κράτους για να γυρίσει τη μπάνκα πρός όφελός του και πάλι να βγάλει το θέμα δυσλεξίας. Και ο γιός μου καθόταν και με άκουγε σαν χάνος. Και αντί να παραδεχθεί ότι ο μικρός είναι μέγας ηθοποιός και τους τραβάει απο τη μύτη, τι μου λέγει το παλιόπαιδο; Οτι όλα θα ήταν αλλιώς αν του πληρώναμε να κάνει μεταπτυχιακάυ όπως είχαμε κάνει στο μεγάλο του αδελφό, γιατί τότε θα γινόταν κάποιος και δεν θα κατέληγε στο Δημόσιο !!! Κοκκίνησα απο θυμό και ζαλίστηκα. Πρίν όμως πέσω κάτω, πρόλαβα και τον άρπαξα απο το αυτί, σαν σκολιαρόπουλο, και του υπενθύμισα πόσα χρόνια έκανε φροντιστήριο για να μαθει αγγλικά και γαλλικά (γρί δεν έμαθε), μετά για να περνάει τις τάξεις (μαθητής του 11) και μετά για να περάσει στο Πολυτεχνείο (με τη τέταρτη φορά), και ποσα χρόνια έκανε να το τελειώσει (10), μετά γρήγορα στρατιωτικό και μετά κουλούρα γιατί η Α ήταν ετοιμόγεννη. Τα μεταπτυχιακά σου λείπανε, ούτε γράμματα καλά καλά δεν έμαθες επειδή βαριόσουνα και τώρα να με κατηγορείς για αυτά που υποτίθεται δεν σου έδωσα, άτιμε. Του τράβηξα τ’ αυτί μέχρι κάτω. Και μετά έπεσα βαριά στη πολυθρόνα και έβαλα τα κλάμματα. Απο πίκρα και θυμό. Πήγε να με αγκαλιάσει και τον έσπρωξα «φύγε απο το σπίτι μου, τσόγλανε».

Μετά γέμισε το σπίτι κόσμο. Ηρθε ο γιατρός, γιατί με βρήκανε στο πάτωμα αναίσθητη. Χρειάστηκα λίγο οξυγόνο για κάποιες μέρες. Τώρα απο πλευράς υγείας είμαι καλύτερα. Η πικρία στο στόμα μου έφυγε, όχι όμως και απο μέσα μου. Τα παιδιά είναι τελικά οι χειρότεροι κριτές μας. Και καλό να τους κάνουμε, άμα πιάσει φουρτούνα με εμάς θα τα βάλουν. Δεν το έμαθα το παιδί αυτό να αναλαμβάνει τις ευθύνες του. Και τώρα μου αντιγυρίζει τις δικές του αγωνίες. Οχι δεν θέλω να σκέφτομαι ότι μεγαλώνοντας ο εγγονός μου θα τον κατηγορίσει για τα δικά του λάθη (αυτά περί φανταστικής δυσλεξίας). Ας μη πληρωθεί ο Μάρκος μου όπως με πλήγ
ωσε εμένα, όπως με πονάει κάθε μέρα. Οπως πόνεσε τον αδελφό του πρίν χρόνια όταν αρνήθηκε μία δεύτερη δουλειά που του πρότεινε στον ιδιωτικό τομέα, να δουλεύει βράδυα, λέγοντάς του «εμεις έχουμε και οικογένεια Πέτρο μου, θέλω να βλέπω τα παιδιά μου τα βράδυα αντί να δουλεύω, εσύ κύττα να καλοπερνάς με τη μαρμάρα σου». ΄»Μαρμάρες» λέγανε τις στείρες γυναίκες στο τόπο μου. Και ο Πέτρος δεν του ξαναπρότεινε τίποτα, ούτε σε αυτόν, ούτε στη γυναίκα του.

Κάτι τέτοιες μέρες σκέφτομαι ότι αρκετά έζησα. Δεν θέλω άλλες πίκρες. Φτάνει.