Τα λουριά της ελευθερίας

Αγαπητή μου νύφη,
Ξαναγράφω. Ο,τι έκρυψα απο τα μάτια του κόσμου, το ξαναφανέρωσα. Δεν αρέσει η τακτική μου αυτή σε πολύ κόσμο. Μέσα στην οικογένειά μου, σε σένα δηλαδή, δεν αρέσει η τακτική αυτή. Τέσσερες μέρες τώρα μόνο γι’ αυτό μιλάμε, μάλλιασε η γλώσσα μας. Μαύρο-άσπρο. Οι αλλες αποχρώσεις στο πύρ το εξώτερον. Σηκωθήκανε τα πόδια να βαρέσουν το κεφάλι. Και καλά να ξέρεις ταεκ-βο-ντό, τότε εύκολα κλωτσάς τα μούτρα σου, σιγά τώρα γριά γυναίκα να κάνω τη παιδούλα. Δεν με καταλαβαίνεις κόρη μου και δεν σε καταλαβαίνω. Αμα είμαι στενοχωρεμένη βάζω τα κλάμματα, χτυπιέμαι, πιάνω το τηλέφωνο και όλος μου ο κόσμος, οι φίλες μου, μαθαίνουν το πόνο μου. Είτε αυτός είναι τα χαμπάρια του Β, του Μ, του κάθε ενός που με πικραίνουν, είτε για θέματα υγείας. Αμα είσαι στενοχωρεμένη, κρεμάς μούτρα. Στρείδι κλειστό δεν σου παίρνει κανείς κουβέντα. Και μετά λές, δεν σε καταλαβαίνει κανείς, προλάβαμε σάμπως; Μίλησες, μας μίλησες και σε είπαμε όχι; Πώς θα σε νοιαστούμε αν δεν ξέρουμε, ε; Η είμαι πολύ κατιναριό και θα βγάλω και τα δικά σου άπλυτα εδω πέρα και με φοβήθηκες ξάφνου, ε;
Σαν νεώτερη όλα τα δικαιώματα τα έχεις με το μέρος σου. Είσαι η πληγωμένη καρδιά και εμείς οι δήμιοι. Αμα όμως εγώ γράψω τίποτα ερωτοδουλειές, άμα γράψω τις αμφιβολίες και τις αγωνίες μου μήπως γίνω γιαγιά για 3η φορά «παπαπα, ντροπή». Για ποιον ντροπή; Για μένα που τα γράφω ή για κείνους που αψηφούν τους πάντες και προχωράνε; Μη το μάθει (και) ο μπλογκοκοσμος και γίνουμε εντελώς ρεζίλι;
Για να ξεδίνω μου άνοιξες το μπλογκ. Για να μη τα καταπίνω και τρελλαίνομαι. Και εδώ βρήκα χώρο να μιλάω άνετα και να λέω και τις τρ’ελλες μου και τις υποψίες μου. Υπάρχουν πολλά που με φοβίζουν ή και με αηδιάζουν. Τα γράφω οσο πιο ανώδυνα μπορώ. Μερικά τα κρύβω και δεν τα δημοσιεύω. Ντρέπομαι. Μπορεί να γίνω πάλι γιαγιά, το ένστικτό μου μου λέει ότι μπλέξαμε με αυτή την αράχνη, τη Βίκη. Θα ξεζουμίσει το γιό μου ώς το κόκκαλο. Αγωνιώ. Είναι παιδί μου.
Ο άντρας μου ακόμη βάζει χέρι στις γυναίκες στο λεωφορείο, τάχα τυχαία πάντοτε. Θυμώμω πολύ που το κάνει, το θεωρώ αισχρό, αυτό όμως δεν τον σταματάει παρόλλο που μια-δύο φορές μου γύρισε με μαυρισμένο μάτι – δεν τον χτύπησε η γυναίκα που ενόχλησε αλλά ο άντρας της που ήταν δίπλα. Τον είδες τη Παρασκευή με τη κομπρέσσα στο μάτι και ανησύχησες, ενώ εμείς όχι. Παλιές καραβάνες κόρη μου..τα έχω ξαναδεί αυτά. Εσύ όχι. Εζησες και ζείς άλλη ζωή, άλλες οι εμπειρίες σου, αλλιώς μεγάλωσες. Στα πούπουλα – μοναχοπαίδι. Ετσι δεν έμαθες να μοιράζεσαι τον πόνο σου, τα κρατάς όλα μέσα σου..στη πορεία θα έχεις δεί πόσο ανώφελο είναι αυτό. Δεν έχω την απαίτηση να μοιράζεσαι τις έγνοιες σου μαζί μου, έχεις δα και τις δικές σου φίλες. Εχω όμως την απαίτηση να με αφήσεις να κάνω ότι θέλω στη ζωή μου, όση ζωή μου μένει ακόμη.
Υποσχομαι ότι δεν θα είμαι καλό κορίτσι γιατί θα σκάσω αν δεν τα γράψω. Θα είμαι αυτή που είμαι, μία συνταξιούχα μοδίστρα που μη έχοντας τι να κάνει, χώνει τη μύτη της σε ξένα σπίτια. Μ’ αρέσει κιόλας, αυτό να λέγεται. Η ζωή μου αυτή είναι. Και οι εμπειρίες που μάζεψα και τα χαστούκια της απαξίωσης που έφαγα και που τρώω ακόμη (ω! ναί! κάποιοι με θεωρούν σκουπίδι-δεν είναι μόνο δικό σου προνόμιο αυτό)με πονάνε και σοφώτερη δεν με κάνανε. Απλά έμαθα τρόπους να αποφεύγω την επόμενη απογοήτευση. Εσύ μεγάλωσες αλλιώς, μορφώθηκες δεν είχες ανάγκη να σκύβεις το κεφάλι. Το χάσμα των ηλικιών μικραίνει όταν έρχονται οι σφαλιάρες της ζωής. Γι αυτό σου λέω, ΤΕΡΜΑ οι νουθεσίες. Η ελευθερία μου δεν καταλαβαίνει απο τα λουριά της λογοκρισίας. Αν με θεωρούν οι εικονικοί φίλοι, τρελλόγρια που δεν ξέρει τι λέει, ας πάνε με το κουβαδάκι τους να παίξουν σε πιο σοβαρές παραλίες. Η τρελλόγρια είναι εδώ και θα μείνει.

Με αγάπη
η πεθερά σου